Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wygląda na mężczyznę, którego wiedza ochłodziła, zahartowała i napełniła cichym, wyrozumiałym pesymizmem.

Człowiek staje się wewnętrzniejszy bez słońca.

To, co mam panu do powiedzenia, przepełnia mnie i wprawia w drżenie, bo słowa napływają mi z taka gwałtownością, że udusiłbym się nimi, gdybym nie mógł w tym liście do pana się ich pozbyć.

Odszedł z ostrożnym i sztywnie wdzięcznym układem ramion, wymuszenie, ociągliwymi krokami człowieka, który chce ukryć, że wewnętrznie umyka.