Nie wiedziałam, na co się porywam, gdy przerzucałam pierwsze strony „Okrutnego morza” Nicholasa Monsarrata. I nagle trafiłam w sam środek walk na Atlantyku w czasie II Wojny Światowej i na dzielnej fregacie Compass Rose, u boku kapitana Ericsona i jego zastępcy Lockharta, wypływałam z konwojami na ocean, mierząc się z potęgą żywiołu, ludzkimi słabościami i podstępnymi atakami U-bootów. Obserwowałam narodziny załogi, która w obliczu zagrożenia działa niczym palce jednej dłoni. Patrzyłam na ludzi, którzy potrafią przerosnąć samych siebie i na tych, których sytuacja przerasta. Czekałam z wytęsknieniem na sztorm, który niczym kurtyna zasłoni konwój przed wrogimi okrętami podwodnymi. Z drżeniem serca czytałam o perypetiach osobistych marynarzy – oni tygodniami na morzu, a nie wszystkie ich towarzyszki życia były wiernymi Penelopami. Zresztą, szczęście to krucha rzecz, którą tak łatwo może zniszczyć nalot, czy szkwał na jeziorze. Miłość nie uchroni najbliższych przed niebezpieczeństwem.

Na „Compass Rose” przeżyłam też chwile chwały, gdy udało się pojmać niemiecki okręt podwodny. Podziwiałam kapitana, gdy musiał wybierać między obowiązkiem a ludzkimi odruchami. I tak rozpaczliwie czekałam na ratunek, gdy torpeda zniszczyła fregatę. Ale nie był to koniec historii. Jeden statek został zniszczony, drugi go zastąpił. I znów rozpoczęły się zawody z Niemcami i okrutnym morzem.

Monsarrat stworzył niezwykle wciągającą opowieść o cichych bohaterach, którzy poświęcili sześć lat swojego życia na walkę z wrogiem. Niektórzy zapłacili najwyższą cenę za bezpieczeństwo konwojów. Wojna odcisnęła na wszystkich swoje piętno. Doceniam niezwykłą prostotę stylu autora, który dzięki temu pokazał zwyczajnych ludzi w niezwyczajnych sytuacjach. Nie ma tu przeładowania fachową terminologią i zbędną ideologią. Są ludzie, którzy w obliczu zagrożenia robią to, co robić trzeba i nie ma się nad czym rozwodzić. Moim zdaniem to genialna książka, którą z całego serca wszystkim polecam. Niektórych mogą razić zbyt rozwleczone opisy pewnych pobocznych wątków, ale ja w tym widzę celowy zabieg autora i wręcz homerycką retardację. I nikt mnie nie przekona, że jest inaczej.

Nie wiedziałam, na co się porywam, gdy przerzucałam pierwsze strony „Okrutnego morza” Nicholasa Monsarrata. I nagle trafiłam w sam środek walk na Atlantyku w czasie II Wojny Światowej i na dzielnej fregacie Compass Rose, u boku kapitana Ericsona i jego zastępcy Lockharta, wypływałam z konwojami na ocean, mierząc się z potęgą żywiołu, ludzkimi słabościami i podstępnymi...