Uch, jestem taka rozczarowana tą książką, chociaż sama nie wiem dlaczego spodziewałam się czegoś o wiele lepszego... Jest w końcu w stylu i na poziomie Anne McCaffrey!

Parę faktów na jej temat:
Książka opowiada historię Helvy, zdeformowanej cieleśnie dziewczynki, która od swoich pierwszych lat życia była przyzwyczajana do syntetycznego ciała, aż w końcu gdy dorosła zamknięto ją w tytanowej powłoce na statku kosmicznym. On stał się jej nowym ciałem. Żeby spłacić dług, jaki zaciągnęła dostając to dość drogie ciało, musiała latać na różne misje i ogólnie przysłużyć się galaktyce i społeczeństwu. Przy tym trzeba wspomnieć, że wszyscy w galaktyce są nią niewytłumaczenie zachwyceni, ponieważ nasza Helva lubi śpiewać. Nie jest to umiejętność którą posiada ona jedna z mózgowych statków - każdy by pewnie mógł, gdyby chciał. Jednak inni zapewne bardziej interesują się szachami lub sudoku. Ona śpiewa, i dlatego jest taka cenna (nie pytajcie, sama nie rozumiem). Helva w każdym razie, już podczas swojej pierwszej misji, zakochuje się w swoim pilocie i go traci. Następnie do końca książki wykonuje inne misje. I to by było na tyle jeśli chodzi o fabułę.

Cóż, miałam nadzieję, że książka będzie obfitować wartką akcją i ciekawą fabułą, skupiającą się na problemach całej galaktyki. I tak nawet było. Za to miłość pomiędzy "statkiem" a człowiekiem jest tematem na tyle trudnym i delikatnym, że wymaga też wielkiego talentu żeby go dobrze ująć. Taki temat powinien być "drugoplanowym", jednak towarzyszyć akcji przez całą książkę, nasilając się i tworząc coraz większe problemy, aż w końcu zmieni się w "pierwszoplanowy" pod jej koniec. Nie może za to spaść jak grom z jasnego nieba już przy pierwszych stronach książki. W ten sposób nie trafi do jego serca czytelnika i nie wywoła należytych reakcji!
Ja sama spodziewałam się pomiędzy Helvą a jej pilotem skomplikowanej relacji niczym tej pomiędzy Enderem a Jane, historii poruszającej serce, jak to maszyna powoli zakochuje się w człowieku, a on w niej. O miłości tak nietypowej i problematycznej, że żadna ze stron nie ośmiela się w ogóle o niej wspominać, woląc cierpieć w milczeniu. Jednak w "Statku, który śpiewa" nie jest nam dane poznanie takiej historii... Helva zakochuje się już w dziesiątej stronie, kiedy czytelnik jej ani nie zna, ani nie lubi. Jej pilot zresztą ginie tak szybko jak ona się w nim zakochuje; po nim też nie czujemy żadnego smutku, ponieważ znaliśmy go tylko pięć stron. Nienawidzę takiego sposobu pisania, bo mam wrażenie, że autor stara się we mnie wywołać emocje na siłę!
Zresztą wszystkie charaktery w "Statku, który śpiewa", również Helva, są nudne i ciężko jest się z nimi zidentyfikować. Do tego fakt, że Helvą się wszyscy tak bez powodu zachwycają, irytuje podwójnie. McCaffrey powinna się nauczyć, że czytelnik nie pokocha bohatera, tylko dlatego, że wszystkie inne postacie z książki go uwielbiają...
No więc mi bohaterowie tej książki byli całkowicie obojętni - co za tym idzie, książka też po sobie niczego nie zostawiła. Dlatego polecam tylko fanom gatunku i fanom McCaffrey.
Jedynym plusem tej książki jest fakt, że łatwo i szybko się ją czyta. Jeśli kiedyś będę potrzebowała jakiegoś zapychacza czasu, może sięgnę po drugą część.

Uch, jestem taka rozczarowana tą książką, chociaż sama nie wiem dlaczego spodziewałam się czegoś o wiele lepszego... Jest w końcu w stylu i na poziomie Anne McCaffrey!

Parę faktów na jej temat:
Książka opowiada historię Helvy, zdeformowanej cieleśnie dziewczynki, która od swoich pierwszych lat życia była przyzwyczajana do syntetycznego ciała, aż w końcu gdy dorosła...