Dziś już nikt tak nie pisze. Dziś rozprawianie o ludzkości, rozwoju umysłowym i duchowym, o postępie w sensie pozytywnym, o braterstwie, byłoby zapewne uznane za pretensjonalne i nudne, o ile nie wręcz głupie i naiwne. A wtedy, w latach sześćdziesiątych, jeszcze w to wierzono. Że zamiast się bić będziemy szukać wspólnego języka, a zamiast walczyć z terroryzmem - polecimy na Marsa. I spotkamy braci w rozumie, rozumniejszych i spokojniejszych od nas.
A Simak napisał balladę o tym marzeniu. Bo to jest ballada. Do śpiewania wiatrem.
"Okolica była bajecznie wprost piękna. Przestwór, krystalicznie czyste powietrze i wrażenie oderwania, wyzwalające wielkość ducha. Jak gdyby miejsce, w którym Enoch się znajdował, było jego przystanią, przystanią, której poszukuje każdy człowiek, a jeśli już ją znajdzie - może uważać, że ma szczęście, bo wielu szuka i nie znajduje.Co gorsza, są też tacy, którzy nigdy nie podejmują poszukiwań."
To nie jest wielka literatura, za to jest to dobra literatura. Dobra wystarczy.

Dziś już nikt tak nie pisze. Dziś rozprawianie o ludzkości, rozwoju umysłowym i duchowym, o postępie w sensie pozytywnym, o braterstwie, byłoby zapewne uznane za pretensjonalne i nudne, o ile nie wręcz głupie i naiwne. A wtedy, w latach sześćdziesiątych, jeszcze w to wierzono. Że zamiast się bić będziemy szukać wspólnego języka, a zamiast walczyć z terroryzmem - polecimy na...