Tragedia... no i wszystko jasne. Ten gatunek nie należy do mojego ulubionego, wręcz przeciwnie staram się go unikać jak ognia. Do "Króla Edypa" na samym początku podchodziłam sceptycznie. Po moich ostatnich doświadczeniach m.in. z "Balladyną" czy "Antygoną" stwierdziłam, że nikt mnie nie namówi na kolejną tragedię, żebym przypadkiem znowu nie była zawiedziona. Z własnej woli nigdy bym jej nie przeczytała, ale chcąc nie chcąc musiałam przełamać niechęć do niej. W końcu lektura szkolna, a z nauczycielem nie wygrasz, a już na pewno nie z moim :) Gdy wzięłam ją do ręki pomyślałam: "No nic, okładka jak nie z tej ziemi, ale przynajmniej krótka, więc może się nie zanudzę na śmierć". Przeczytałam pierwszą stronę, piątą, dziesiątą i muszę przyznać, że zaczęłam się do niej przekonywać. Mimo że porusza trudne tematy, które swoją drogą w Tebach były na porządku dziennym, to przyznaję się z ręką na sercu, że jest ta książka całkiem dobra. Jeśli ktoś w tym roku ma to jako lekturę, to wiec, że "nie taki diabeł straszny, jak go malują". Minusem osobiście dla mnie jest język, jakim jest napisana, a właściwie na jaki została przełożona książka... starym, zagmatwanym, ale to akurat najmniejszy problem. Warto przeczytać, nie tylko jako lekturę.

Tragedia... no i wszystko jasne. Ten gatunek nie należy do mojego ulubionego, wręcz przeciwnie staram się go unikać jak ognia. Do "Króla Edypa" na samym początku podchodziłam sceptycznie. Po moich ostatnich doświadczeniach m.in. z "Balladyną" czy "Antygoną" stwierdziłam, że nikt mnie nie namówi na kolejną tragedię, żebym przypadkiem znowu nie była zawiedziona. Z własnej...