,,Kocia maskarada, czyli spowiedź bez rozgrzeszenia": ,,Ale ja, Cassiusie, jestem barbarzyńcą na inny sposób. Mam pudełko po butach pełne lekarstw i - zamiast się oszczędzać, by miał kto dać wam jeść i pić - niszczę się, zażywam lekarstwa w postaci proszków, tabletki zielone i żółte, niebieskie i białe, według koloru, nie dbam o to, co radzą mi lekarze, wprost przeciwnie: zażywam te proszki pod wrażeniem chwili jak cukierki, ataralgin popijam piwem, aspirynę również, Nitri-Mack-Retard także i corinfar oraz cerucal tak samo. A potem się dziwię, że mam odchylenia, kiedy idę przez to swoje mieszkanie na Sokolnikach, że zapaskudzam sobie łokcie w wygódce w Kersku, że jąkam się i tracę pamięć, i myślę sobie, że rodzię coś Bóg jeden wie genialnego i jeszcze się tym chwalę, tak jak teraz, przy pisaniu. A że jestem niespokojny? A że jestem zdezorientowany? A jakżeby inaczej. Przecież niemało kosztowało mnie pracy, nim udało mi się zgodnie z Arthurem Rimbaudem i Antoninem Artaudem wprowadzić zmysły w stan czuwania. A że majaczę? Ileż musiałem się nachlać, zanim zrozumiałem poetykę Edgara Allana Poego? A teraz, Cassiusie, dodaj do tego kombinatorykę pigułek zalewanych powiem. No to cześć! I jakże się tu potem nie dziwić, że czasem wypluwam z ust monetę dla przewoźnika Charona, jakże się potem nie dziwić, że się dziwię?"

,,Kocia maskarada, czyli spowiedź bez rozgrzeszenia": ,,Ale ja, Cassiusie, jestem barbarzyńcą na inny sposób. Mam pudełko po butach pełne lekarstw i - zamiast się oszczędzać, by miał kto dać wam jeść i pić - niszczę się, zażywam lekarstwa w postaci proszków, tabletki zielone i żółte, niebieskie i białe, według koloru, nie dbam o to, co radzą mi lekarze, wprost przeciwnie:...

CZECHYPOPOLSKU.PL

Napisanie recenzji Dobranocki dla Cassiusa to jednak nie lada wyzwanie. Człowiek by chciał jak najlepiej, trochę ”poekumenizować”, zarazić rodaków czeską kulturą, tak by wiedzieli że Czesi to nie tylko piwo, lentilki i bułczane knedle, ale także kawał znakomitej literatury. Jednocześnie tak jak to u mnie często bywa z opowiadaniem filmów, zabijam fabułę, czy zdradzam finał, zanim na dobre zacznę się rozkręcać.

No i tu mnie dopadła rzecz podobna, bo Bohumil Hrabal to dla naszych sąsiadów figura ważna, więc wypadałoby go rozebrać do naga, jak Hrabalowy ojciec, co sobota pewien motor o nazwie Orion. Tymczasem nie dość, że będzie bardzo pobieżnie, to jeszcze jak według sprawdzonej autorskiej metody opowiadania filmów, od końca.

I tak, Dobranocki dla Cassiusa powstały na początku lat dziewięćdziesiątych, u schyłku życia ”plebejskiego” prześmiewcy, gdy ten był już mocno zgorzkniały, gonił się ze śmiercią, która tuż tuż.....


cała recenzja pod
http://czechypopolsku.pl/dobranocki-dla-cassiusa/

CZECHYPOPOLSKU.PL

Napisanie recenzji Dobranocki dla Cassiusa to jednak nie lada wyzwanie. Człowiek by chciał jak najlepiej, trochę ”poekumenizować”, zarazić rodaków czeską kulturą, tak by wiedzieli że Czesi to nie tylko piwo, lentilki i bułczane knedle, ale także kawał znakomitej literatury. Jednocześnie tak jak to u mnie często bywa z opowiadaniem filmów, zabijam fabułę,...

Niewinny tytuł „Dobranocek dla Cassiusa” nie oddaje zupełnie treści i klimatu tego zbioru. Bo choć spod pióra Hrabala wyszło wiele ciepłych, malowniczych i pełnych dziecięcego zachwytu nad światem historii, ta do nich z pewnością nie należy. Może tylko momentami, może tylko od czasu do czasu pobrzmiewa echem dawnego oczarowania, oczarowania aż do bólu, ale teraz został już tylko ból, a oczarowanie zmieniło się w rozczarowanie.

Hrabal z „Dobranocek” jest zmęczony. Z jego tekstu przebija gorycz, widać już, że nie stara się o zachowanie jakichkolwiek pozorów, że już mu nie zależy. Jego uderzająca szczerość to szczerość człowieka u kresu swoich dni i u kresu swoich sił. W tym pamiętniczku, który przyjmuje formę opowieści szeptanych wieczorem do uszka Cassiusa, ulubionego kota, pisarz rozgrzebuje anatomiczne i fizjologiczne szczególiki i bez skrępowania opowiada o tym smutnym fizycznym aspekcie starości, gdy sfatygowana maszyneria ciała zaczyna odmawiać posłuszeństwa.

To zapis zmagań ze samym sobą. Książka szczera, bezpośrednia, prawdziwa, w której wciąż ścierają się dwie siły – ciągnąca w dół beznadzieja i zniedołężnienie oraz utrzymująca na powierzchni miłość do świata. Na pewno nie polecam na początek przygody z twórczością Hrabala, ale polecam tym, którzy znają go już od strony najsłynniejszych dzieł. Czas zajrzeć za kulisy.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2014/02/niemoc-ciaa-i-ducha-dobranocki-dla.html]

Niewinny tytuł „Dobranocek dla Cassiusa” nie oddaje zupełnie treści i klimatu tego zbioru. Bo choć spod pióra Hrabala wyszło wiele ciepłych, malowniczych i pełnych dziecięcego zachwytu nad światem historii, ta do nich z pewnością nie należy. Może tylko momentami, może tylko od czasu do czasu pobrzmiewa echem dawnego oczarowania, oczarowania aż do bólu, ale teraz został już...