Lubię sięgać po takie zapomniane klasyki - odkrywać to, co przedtem wznosiło je na szczyty, a obecnie sprawia, że pokrywają się one kurzem. W tym wypadku muszę przyznać, że książka do mnie nie trafiła fabularnie ani trochę. Główna bohaterka tej powieści, Hazel, miała być najlepiej wykreowaną postacią kobiecą tej autorki i jeśli tak faktycznie jest, to nie dziwię się, że nikt już o Mary Webb nie pamięta. Stworzyła ona bowiem postać zupełnie nielogiczną, nieautentyczną w swoim zachowaniu, której uległość wobec brutalności jednego z bohatera była okropnie irytująca. Nie cierpię postaci kobiecych, które dają się bić i ślepo podążają za swoim "panem", a w przypadku Hazel było to tym bardziej niezrozumiałe, że z natury miała stać przecież w totalnej opozycji do takich charakterów. Natomiast opisy przyrody, klimat angielskiej wsi wraz z całym jej folklorem pani Webb oddała w tej książce mistrzowsko i z pewnością gdyby sama historia była ambitniejsza, książka ta nie zostałaby tak łatwo zapomniana.

Lubię sięgać po takie zapomniane klasyki - odkrywać to, co przedtem wznosiło je na szczyty, a obecnie sprawia, że pokrywają się one kurzem. W tym wypadku muszę przyznać, że książka do mnie nie trafiła fabularnie ani trochę. Główna bohaterka tej powieści, Hazel, miała być najlepiej wykreowaną postacią kobiecą tej autorki i jeśli tak faktycznie jest, to nie dziwię się, że...

Według mnie to typ literatury odchodzącej w zapomnienie. To klimaty naszej Orzeszkowej lub Rodziewiczówny z licznymi opisami przyrody.
Dotąd nie spotkałam się z takim typem bohaterki, choć przeczytałam już niejedną książkę. Ale to chyba jedyny plus tej powieści. Hazel jest nietypowa, to fakt, ale to chyba nie do końca przemyślana postać. Ciekawy jest jej związek z przyrodą, szczególnie z dziką zwierzyną, a ona sama jest jak leśna nimfa. Jednak nie bardzo pasuje mi w niej to, że obrończyni zwierząt wegetarianką nie jest. Ponadto wygląda na kogoś kto nie uczy się na błędach, nie umie przewidywać konsekwencji swoich czynów, jest do bólu naiwna i szczera, a jednak w sposób wyrafinowany oszukiwała ludzi, którzy dali jej prawdziwy, dostatni, kochający choć z lekka nudny dom. Nie bardzo rozumiałam jak ktoś, kto kochał swojego liska nad życie mógł go porzucić i mieszkać w ponurym domostwie bez miłości. Tyle w tej postaci nieścisłości.
W dzisiejszych czasach najprościej byłoby określić Hazel mianem osoby nie przystosowanej. Jest to typ kobiety współuzależnionej, która zamiast wybrać spokojne życie brnie w związek z mężczyzną bezwzględnym, agresywnym i brutalnym. To chyba nawet nie naiwność ale głupota w czystej postaci. Jeśli Hazel była dzieckiem natury to dlaczego do swojego prawowitego małżonka podeszła tak nienaturalnie w najintymniejszej sferze? Dziwna ta historia i mocno naciągnięta. Powieść dla kucharek sprzed stulecia.
Jestem pewna, że ta powieść nie zyska aprobaty i zrozumienia młodego czytelnika.

Według mnie to typ literatury odchodzącej w zapomnienie. To klimaty naszej Orzeszkowej lub Rodziewiczówny z licznymi opisami przyrody.
Dotąd nie spotkałam się z takim typem bohaterki, choć przeczytałam już niejedną książkę. Ale to chyba jedyny plus tej powieści. Hazel jest nietypowa, to fakt, ale to chyba nie do końca przemyślana postać. Ciekawy jest jej związek z przyrodą,...

Niezwykle piękna książka. Pełna opisów zlewających się w jeden wspaniały impresjonistyczny obraz. Historia prosta, ale niebanalna poprzez nietuzinkowe nakreślenie głównych postaci, ze szczególnym uwzględnieniem słodkiej Hazel. Dawno nie zdarzyło mi się przeczytać książki, która tchnie takim spokojem i w tak interesujący sposób nie gloryfikuje piękna przyrody. Bardzo polecam :)

Niezwykle piękna książka. Pełna opisów zlewających się w jeden wspaniały impresjonistyczny obraz. Historia prosta, ale niebanalna poprzez nietuzinkowe nakreślenie głównych postaci, ze szczególnym uwzględnieniem słodkiej Hazel. Dawno nie zdarzyło mi się przeczytać książki, która tchnie takim spokojem i w tak interesujący sposób nie gloryfikuje piękna przyrody. Bardzo polecam :)