PAMIĘTNIK STATECZNEJ PANIENKI

Jean Paul Sartre, wielka miłość Simone de Beauvoir wypowiadał się o jej twórczości, że najlepsze jej książki to te
autobiograficzne.
Po przeczytaniu "Pamiętnika statecznej panienki" nie mam żadnej wątpliwości, że to prawda.
Tak bogate życie wewnętrzne, a również spotkania z niezwykłymi ludźmi i czasy w jakich przyszło jej żyć, wystarczą na napisanie najciekawszej lektury.
"Pamiętnik statecznej panienki" to pierwsza z 3-tomowego cyklu autobiograficznego, kolejne to : "W sile wieku" i "Siłą rzeczy".
Piszę się o niej, że była feministką, to nie prawda. Denerwowały ją wręcz chwilowe wystąpienia kobiet, uważała to za upokarzające.
Pisała:" nikt nie rodzi się kobietą, tylko stopniowo do tej roli dorasta".
Wygłaszane przez nią opinie wywoływały burzę, opowiadała się za wolną miłością, kochała kobiety i mężczyzn, nie widziała się w roli matki.
Przez ponad 50 lat była partnerką Jean Paul Sartre, w niczym nie ustępując mu na polu intelektualnym.
W "Pamiętniku statecznej panienki" poznajemy jej życie od samego początku: w jakiej rodzinie się urodziła, jej stosunek do rodziców (pisała, że matkę szanowała, ojca kochała), jaki mieli na nią wpływ, poznajemy jej dzieciństwo, relacje z siostrą, nauczycielami, stopniową utratę wiary w Boga.
Zaskakuje fakt, jak właściwie bardzo wcześnie stała się myślicielką.
"Nie zapomnę, iż mając pięć lat, byłam już całkowitym człowiekiem".
"Muszę kimś być, muszę decydować o samej sobie, a więc muszę być sobą".
Uwielbiała czytać, książki i nauka miały dla niej ogromne znaczenie.
"......póki będą na świecie książki, moje szczęście jest zabezpieczone".
Tak szczegółowo opisuje swoje życie, że czytając, miałam wrażenie, jakby zaczęła pisać od urodzenia, pisze: jak była ubrana, w co się bawiła, gdzie chodziła na spacery, opisuje przyjaciół z dzieciństwa, cytuje wypowiedzi rodziców.....wiele, wiele szczegółów.
"Od zawsze uważałam rzeczywistość za ważniejszą od złudzeń"
W czasach jej współczesnych edukacja dziewcząt szybko się kończyła, jej to nigdy nie wystarczyło.
Rozpoczęła studia na Sorbonie i tu ponownie zauważyła swoją odmienność: ona szła naprzód, koleżanki przystosowywały się do losu panien na wydaniu.
Z rodzicami, po tym, jak przyznała się, że straciła wiarę w Boga, porozumienie zostało zerwane.
Ojciec powtarzał jej, że lubi kobiety mądre, ale nie uczone.
Często słyszała, jak rodzice wyrażali opinię o niej, iż woleliby, żeby była chłopcem.
Kiedy pracowała żyła w ascezie, nie pozwalała sobie na żadne rozrywki, chodziła zaniedbana.
Czytałam, czytałam i właściwie mogłabym zacytować jeszcze wiele ulubionych (już:) ) fragmentów:
"Kiedy była pogoda, szłam czytać do Ogrodu Luksemburskiego, na słońce; chodziłam wniebowzięta dookoła basenu, powtarzając sobie zdania, które mi się spodobały".
"Pogrążałam się w czytaniu tak jak niegdyś w modlitwie".
"Ulubione książki stały się biblią, z której czerpałam rady i pociechy".
Konflikt z rodzicami narastał i wtedy zaczęła pisać dziennik, jego motyw przewodni to: " Jestem sama. Każdy jest sam. Będę zawsze sama".
Przeżywała swoje pierwsze miłości, przyjaźnie, zaczęła pisać pierwsze powieści, jednak: " czułam się wciąż bardzo sama; nikt mnie nie znał i nie kochał całkowicie taka, jaką byłam".
Nie zrozumiana, nigdy do końca nie akceptowana bez zastrzeżeń, po kolei traciła swoje związki.
Czuła się bardzo samotna, a ta samotność wpędzała ją w pychę: "jestem lepsza".
Z czasem zaczęła otwierać się na innych, prowadziła wykłady na uczelni, zaczęła dbać o siebie.
" Nie żałowałam, że jestem kobietą; przeciwnie, czerpałam dużo zadowolenia z tego faktu. Moje wychowanie przekonało mnie o intelektualnej niższości mojej płci.....ten pogląd dodawał moim sukcesom rzadszego blasku niż ten jakim lśniły sukcesy studentów-mężczyzn.....nie mieli żadnej przewagi nade mną".
Bardzo ceniła swoją siostrę, przyjaciółki, stawiała wyżej od przyjaciół-mężczyzn: "wrażliwsze, szlachetniejsze, były bardziej od nich zdolne do marzeń, łez, miłości....".
"Pamiętnik statecznej panienki", kończy się gdy poznaje Sartre: "nareszcie poznałam kogoś, komu moje uniesienia wydawały się nieśmiałe. I rzeczywiście, kiedy się zn im porównywałam-jakże letnie były moje gorączki. Uważałam się za
wyjątkową, bo nie wyobrażałam sobie życia bez pisania: on żył tylko po to, żeby pisać".
Znalazła wreszcie kogoś, kto zmusił ja do intelektualnej skromności.
Ta miłość, fascynacja, będzie trwała do końca jej życia.
POLECAM.

PAMIĘTNIK STATECZNEJ PANIENKI

Jean Paul Sartre, wielka miłość Simone de Beauvoir wypowiadał się o jej twórczości, że najlepsze jej książki to te
autobiograficzne.
Po przeczytaniu "Pamiętnika statecznej panienki" nie mam żadnej wątpliwości, że to prawda.
Tak bogate życie wewnętrzne, a również spotkania z niezwykłymi ludźmi i czasy w jakich przyszło jej żyć, wystarczą na...