Jesteśmy społecznością, która kocha książki

póki będą na świecie książki, moje szczęście jest zabezpieczone.

(...) mnie wydawała się czymś wręcz wspaniałym praca nad rozwijaniem się, bogaceniem wewnętrznym; właśnie w tym znaczeniu rozumiałam naukę Gide'a: "Zrobić z siebie istotę niezastąpioną"...

Moje życie będzie piękną historią, która będzie się stawała prawdziwa, w miarę jak ją będę sobie opowiadała.

Nikt nie chciał mnie przyjąć taką, jaką byłam, nikt mnie nie kochał: będę sama siebie kochała dość silnie, by sobie to osamotnienie wynagrodzić.

Pogrążałam się w czytaniu tak jak niegdyś w modlitwie.
Ulubione książki stały się biblią, z której czerpałam rady i pociechy.

O sobie myślałam jak o kimś, kto się dopiero staje, i miałam ambicję doskonalić się w nieskończoność.

Miałam tylko jedno życie, chciałam je przeżyć dobrze (...) trzeba było się urządzić na tej ziemi możliwie najlepiej,
czyli robić to, na co miałam ochotę.

Nie słabiej niż w dzieciństwie odczuwałam dziwność mojej obecności na tej ziemi.

Kiedy była pogoda, szłam czytać do Ogrodu Luksemburskiego, na słońce; chodziłam wniebowzięta dookoła basenu, powtarzając sobie zdania, które mi się spodobały.

Świat dookoła mnie był ogromną, bezładną obecnością.

A że nie widziałam na ziemi żadnego miejsca, które by mi przypadło do gustu, radośnie powzięłam zamiar niezatrzymywania się nigdzie.

Miałam pozostać na zawsze swoim jedynym władcą.

Nagle ludzie z krwi i kości mówili wprost do mego ucha, o sobie i o mnie; wyrażali dążenia, bunty, których ja nie potrafiłam sobie sformułować, które u nich odnajdywałam i rozpoznawałam.

Pomimo kilku przyjaźni i tej nie całkiem wyraźnej miłości czułam się wciąż bardzo sama; nikt mnie nie znał i nie kochał całkowicie taką, jaką byłam; nikt nie był i myślałam sobie - nigdy nie będzie dla mnie "czymś ostatecznym i całkowitym".

Obecność jest czymś tak całkowitym, nieobecność jest czymś tak zupełnym: między nimi dwiema nie istnieje żadne przejście.

Moim zdaniem, nie wystarczało tylko myśleć albo tylko żyć, całkowicie szanowałam jedynie takich ludzi, którzy "myśleli-żyjąc".

To przerażające, jaki ja jestem skomplikowany. Gubię się w moich własnych komplikacjach.

(...) mówiła zawsze tylko to, co doskonale wiedziała, to, co szczerze czuła, i dlatego często bywała milcząca: ale każde jej słowo było ważkie.