Bardzo sympatyczna książka, ale... zabiegi z cytatami, dygresjami i wszelkiej maści innymi wtrętami zupełnie jej nie służą. Ani treści - która stopniowo, z każdą stroną dryfuje niebezpiecznie w odmęty nudziarstwa, ani też formie. Zamiast około-awangardowo jest chaotycznie, groteskowo i trochę dyletancko. Viewegh najwyraźniej nie odnajduje się w tego typu "post-joyce'owskim" pisarstwie. Swoimi zabiegami wprowadza za to nieodparte wrażenie, że wszystkie te wtręty to tylko przykrywka na... brak pomysłów na książkę. PomysłÓW, a nie pomysłU, bo zasadniczy temat "edukacji" Beaty jest ciekawy (choć podany w nie zawsze błyskotliwy sposób), natomiast rozwinięcie tego motywu to już nudnawy zestaw przypadkowych wątków, nieprawdopodobieństw i innych takich (obrażających momentami inteligencję czytelnika bzdetów).
Wniosek jest chyba taki: może autor nie do końca radzi sobie z deklarowanym przez siebie wypełnianiem przestrzeni między dwoma biegunami (tzw. wysoką sztuką - jakkolwiek to interpretować - i literaturą popularną) i powinien się zdecydowanie opowiedzieć po jednej ze stron? Tzn. tej, do której jest predestynowany... wiadomo chyba, o którym biegunie mowa... a, zaprawdę, nie ma w tym nic złego :)

Bardzo sympatyczna książka, ale... zabiegi z cytatami, dygresjami i wszelkiej maści innymi wtrętami zupełnie jej nie służą. Ani treści - która stopniowo, z każdą stroną dryfuje niebezpiecznie w odmęty nudziarstwa, ani też formie. Zamiast około-awangardowo jest chaotycznie, groteskowo i trochę dyletancko. Viewegh najwyraźniej nie odnajduje się w tego typu...