To już chyba trzydziesta książka Michala Viewegha. Świadczy o wielkiej płodności tego autora. Świadczy również o jego determinacji i wielkiej motywacji aby dalej pisać, dalej tworzyć , mimo dość trudnej sytuacji zdrowotnej, problemach z pamięcią. W niedawno udzielonym wywiadzie Michal Viewegh opowiedział jak trudno mu się pisze, gdyż jego pamięć mocno szwankuje po tym jak prawie pięć lat temu przebył śmierć kliniczną. Viewegh próbuje wyjść jakość na prostą. Uporał się z depresją. Lepiej radzi sobie z problemami zdrowotnymi. Dojrzał też mocno. Ma za sobą wielki bagaż doświadczeń i właśnie to stara się wykorzystać w tej książce.
Przez prawie trzy czwarte książki, a w zasadzie audiobooka w świetnym lektorskim wykonaniu Jirego Dvoraka, miałem problemy ze zrozumieniem tego co tak naprawdę autor chce nam przekazać. Książka składa się z wielu krótkich opowiadań luźno powiązanych ze sobą. Głównym bohaterem jest Oskar, poczytny, popularny pisarz, 55 latek, znany nam bardzo dobrze ze wcześniejszych książek Viewegha, na przykład „Ekożona” lub „Ekomąż”.
Dopiero po przesłuchaniu całości jakość wszystko ułożyło się mi w głowie. Po pierwsze, ta książka jest napisana przez kogoś kto właśnie skonczył 55 lat. Sprawy w niej poruszane mogą bardziej dotyczyć kogoś kto właśnie jest w podobnym wieku, niż kogoś kto powiedzmy ma dwadzieścia kilka lat, lub powiedzmy trzydieści kilka. Przytoczę tu kilka przykładów. Oskar boryka się z problemami w małżeństwie. Jak pisze w pewnym momencie, jest mężem „de jure”, ale uważa się za rozwodnika. Dokonuje refleksji na własnym małżeństwem. Wymieniając dalej, rówieśnicy Oskara powoli zaczynają odchodzić z tego świata, realność śmierci jest bliższa, szczególnie jeśli trzeba pożegnać przyjaciela który powoli umiera na śmiertelną chorobę. Zależność od lekarstw aby normalnie funkcjonować jest dość mocna. Bez viagry, na przykład, ani rusz. Myślę, że dla polskiego odbiorcy ta książka może okazać się zbyt pikantna i tu chyba wychodzi trochę różnica kulturowa. Refleksje na temat spraw seksualnych stanowią dość spory fragment tej książki. Sam tytuł, „Bóg w renaultie” jest dośc mocno prowokacyjny i tytułowe opowiadanie, dla jednego może okazać się zmieszne, pełne humoru, dla kogoś innego może już być mocną przesadą, wręcz świętokradztwem.
Dla jednych ta książka na pewno znajdzie się we spisie lektur zakazanych. Natomiast dla mnie, natomiast, ta książka jest ciekawa. Niektóre momenty śmieszne, niektóre powodują zdzwiwienie. Jednak jest też pewna część książki która zmusza do refleksji. Viewegh starał się po prostu pisać o rzeczach, które ważne są w życiu. Doceniam to jak szeroko właśnie postrzega życie, to ile askpetów porusza w swych książkach.

To już chyba trzydziesta książka Michala Viewegha. Świadczy o wielkiej płodności tego autora. Świadczy również o jego determinacji i wielkiej motywacji aby dalej pisać, dalej tworzyć , mimo dość trudnej sytuacji zdrowotnej, problemach z pamięcią. W niedawno udzielonym wywiadzie Michal Viewegh opowiedział jak trudno mu się pisze, gdyż jego pamięć mocno szwankuje po tym jak...