"Diabeł. Autobiografia" to jedna z oryginalniejszych powieści, jakie czytałam. Muszę zaznaczyć, że pierwszy raz miałam styczność z prozą chrześcijańską. Historia Clay'a nie porwała mnie tak bardzo, jak oczekiwałam. Podobno jest to opowieść o każdym z nas. Niestety, nie udało mi się tego dostrzec, a z samej książki nie wyniosłam wiele. Może byłam zbyt krótkowzroczna? Tak czy siak, po jej przeczytaniu mam mieszane uczucia. Z jednej strony wiem, że była wyjątkowa, z drugiej, jakbym miała powiedzieć dlaczego, zastanawiałabym się przez dużą ilość czasu, ostatecznie nie potrafiąc tego zrobić. Clay to bohater do bólu zwyczajny, ale to był chyba celowy zabieg autorki, gdyż miał on reprezentować każdego z nas (tak przynajmniej mi się wydaje). Z kolei diabeł Lucian, to postać wykreowana w sposób wręcz genialny. Jego zagadkowy sposób mówienia, tajemniczość i nieobliczalność sprawiły, że książki nie porzuciłam i postanowiłam wytrwać do samego końca. Ostatecznie jednak nie zdobyła mojego serca. Miała "zmienić sposób, w jaki pojmuję życie". Cóz, jestem tym marnym przypadkiem, gdyż powieść nie oddziałała na mnie tak, jak oddziałać widocznie miała :)

"Diabeł. Autobiografia" to jedna z oryginalniejszych powieści, jakie czytałam. Muszę zaznaczyć, że pierwszy raz miałam styczność z prozą chrześcijańską. Historia Clay'a nie porwała mnie tak bardzo, jak oczekiwałam. Podobno jest to opowieść o każdym z nas. Niestety, nie udało mi się tego dostrzec, a z samej książki nie wyniosłam wiele. Może byłam zbyt krótkowzroczna? Tak czy...