Zabierałem się do tej powieści jak pies do jeża. Zaciekawił mnie sam tytuł jak i tematyke, później poczytałem co nieco o całym cyklu. W końcu wziąłem się za lekturę... i odpadłem po pięciu stronach.
W końcu, w bólach, z trudem i niechętnie postanowiłem do niej wrócić i po prostu wygrać potyczkę jaką mi postawiła.
Zajęło mi to trzy miesiące i przeczytanie po drodze kilku innych powieści, ale w końcu dałem rade.

Powodem takich trudności jest język wybrany przez autora. Całość książki, nie tylko dialogi, ale nawet opisy są pisane archaizmami. Do tego nie ma w tej powieści żadnych objaśnień, żadnych przypisów. Sam musisz się domyślić co to znaczy "trykac", co to są "susyny" albo co znaczy "lelum". W dodatku mam wrażenie jakby na jednej stronie tej powieści zawarto więcej treści, niż na całych kartkach konkurencji.
Zapewne wobec tego dziwicie się, czemu tak wysoka ocena? Otóż, fabuła i opowiedziana historia są całkiem dobre, w realia przedstawione w cudownie barwny sposób. Pan Antonii chyba najlepiej ze znanych mi pisarzy czuje się przewodnikiem po Mrocznych Wiekach, pokazując nam tak walne jak i drobne wydarzenia, radość i dramat, normalność i nietypowość z tamtego czasu.
Nie we wszystkim się z nim zgadzam, inaczej postrzegam ten okres, zwłaszcza u nas, ale płynności i barwności opowieści nie można mu odmówić.
Ciekawie zaprezentował też tytułowego Bolesława. Jest to już trzecia wersja tej postaci, którą czytam i druga jego relacji z Mieszkiem I. Wydaje mi się, że przedstawione zostały one równie dobrze jak u pana Bunscha, za to lepiej niż u Grabskiego.
Niestety pan Antonii nie uniknął kilku grzechów typowych dla autorów opowieści z tego okresu. Jednym jest stała matryca wojów, drużynników i władców. Wszyscy są "rośli, barczyści/rozrośnięci i wybujali w górę". Szczególnie zabawnie to w ostatniej części książki widać, gdzie wszystkie opisywane postacie takie są, co do jednej.
Drugim błędem jest lenistwo w nazewnictwie. Mamy więc tu całe rzesze Rzepów, Gzów, Jemiołek itd itp.

Mimo ciężkiego języka, powieść ta jest zaskakująco barwna w opisach, "tłusta", wręcz gotowa po ekranizację. Po prawdzie na podstawie "Puszczy" i "Ojca i syna" Bunscha można by sklecić naprawdę świetny film/serial historyczny.

Podsumowując książka ta jest warta przeczytania dla osób lubujących się w Mrocznych Wiekach, wikingach i wojach. Tylko oni raczej są w stanie przebić się przez mur archaizmów jakim otoczone są skarby dobrej historii

Zabierałem się do tej powieści jak pies do jeża. Zaciekawił mnie sam tytuł jak i tematyke, później poczytałem co nieco o całym cyklu. W końcu wziąłem się za lekturę... i odpadłem po pięciu stronach.
W końcu, w bólach, z trudem i niechętnie postanowiłem do niej wrócić i po prostu wygrać potyczkę jaką mi postawiła.
Zajęło mi to trzy miesiące i przeczytanie po drodze kilku...