Kolejne potwierdzenie, że proza Zimniaka jest... no, mówiąc oględnie, przeciętna. I przy tym trudna w odbiorze. Owszem, autor miewa interesujące pomysły, ale topi je w absolutnie nieciekawej fabule, posypanej dodatkowo mętnymi, parafilozoficznymi przemyśleniami, które praktycznie nic nie wnoszą do całości. W efekcie prozę Zimniaka czyta się na zasadzie orki - trzeba się w nią wbić i mozolnie przeć do przodu w nadziei, że napisana niezbyt przyjaznym czytelnikowi językiem fabuła dokądś zmierza. Sęk w tym, że często nie zmierza nigdzie. Jak ktoś chce sensownej puenty, finalnej mądrej myśli czy solidnej przemiany bohatera, powinien poszukać sobie innego dostawcy wrażeń.

Z sześciu zamieszczonych w zbiorze opowiadań w jakimś sensie niezłe są trzy. Otwierające książkę "Dwa litry życia" proponują nietuzinkową wizję świata przyszłości, w którym długość życia jest determinowana sposobem wykorzystania przyznawanego nowo narodzonej osobie limitu 10 tysięcy litrów wody. Bohater twardo dawkuje sobie litr wody dziennie, więc dożywa sędziwego wieku... 30 lat. O ile jednak ostatni dzień jego życia jest odmalowany interesująco, o tyle autorowi zabrakło pomysłu na sensowne zamknięcie historii. Puenta pasuje bowiem raczej do jakiegoś shorcika, a nie opowiadania z szeroko zakrojonym konceptem.

Drugi ciekawy tekst to "Piąta pora roku", z fascynującą wizją roztopienia się wszelkich wyrobów technologicznych i zejścia ludzi do poziomu prymitywów walczących o każdy kąsek strawy. Ale znów - finał niby jest, ale wyczuwa się, że autor nie za bardzo wiedział, co zrobić z odmalowaną sytuacją, jak podkreślić znaczenie zdarzenia, i zwyczajnie zostawił czytelnika z rozbabranym problemem.

Jeszcze gorzej jest z ostatnim, tytułowym opowiadaniem. Znów - ma dobry, nietuzinkowy pomysł (stopienie się ludzi w jeden byt),ale końcówka jest pisana jakby na siłę. Jest absolutnie mętna, niczego nie wyjaśnia, i niczego nie koronuje. Co więcej, trudno ją nawet uznać za końcówkę. Ot, autor coś tam napisał, ale z braku pomysłu na odpowiedni finał, po którejś tam kolejnej kropce po prostu wykręcił papier z maszyny i wysłał tekst do wydawnictwa.

Z pozostałych trzech opowiadań - "Eliminacja" jest absolutnie mętna (skazaniec zostaje poddany eksperymentowi w postaci... zaczerpnięcia pełną piersią "atmosfery" Io),"Ostatni gladiatorzy" także zostawiają z niczym (ostatnia para na globie ziemskim wchodzi w interakcję z... nie do końca wiadomo kim),a "Zwiastun jesieni" zasadniczo żadną fantastyką nie jest (facet gorączkuje, mając majaki o grze w tenisa i rozmowie z niedużą kobietą).

Wymęczyła mnie lektura tej książeczki i zachwiała w przekonaniu o pozytywnych wrażeniach z lektury opowiadań zamieszczanych ongiś przez Zimniaka w "Nowej Fantastyce". Tym bardziej że sięgnąłem ostatnio po dość świeżych "Władców świtu" i dosłownie po trzech stronach odpadłem, zniechęcony bezsensownie skomplikowanym językiem...

Kolejne potwierdzenie, że proza Zimniaka jest... no, mówiąc oględnie, przeciętna. I przy tym trudna w odbiorze. Owszem, autor miewa interesujące pomysły, ale topi je w absolutnie nieciekawej fabule, posypanej dodatkowo mętnymi, parafilozoficznymi przemyśleniami, które praktycznie nic nie wnoszą do całości. W efekcie prozę Zimniaka czyta się na zasadzie orki - trzeba się w...

181025 papier G3.
Mam wrażenie, że książka zbiera przemyślenia autora na ważne tematy: umierania, relacji damsko-męskich, cywilizacji pozaziemskich, a nie jest tomikiem opowiadań fantastycznych. Wizja przyszłości stoi na drugim planie.
Nie wiem czy właśnie dla takich refleksji egzystencjalnych ta forma jest odpowiednia. Wolałbym powieść z (lepszą) fabułą. Niestety poza zwróceniem uwagi na kilka ważnych kwestii, nie odniosłem przyjemności z czytania tej pozycji. Chyba w każdej opowieści byłem "zaskoczony", że to już koniec.

181025 papier G3.
Mam wrażenie, że książka zbiera przemyślenia autora na ważne tematy: umierania, relacji damsko-męskich, cywilizacji pozaziemskich, a nie jest tomikiem opowiadań fantastycznych. Wizja przyszłości stoi na drugim planie.
Nie wiem czy właśnie dla takich refleksji egzystencjalnych ta forma jest odpowiednia. Wolałbym powieść z (lepszą) fabułą. Niestety poza...