Pierwszy raz czytałam książkę której akcja rozpoczyna się po śmierci. Trochę się tego obawiałam. Po przeczytaniu książki stwierdzam, że jest to jedna z niewielu książek które niewyobrażalnie zmieniły moje życie.

Historia rozpoczyna się w prologu, z którego dowiadujemy się, że Lizzi, właścicielka psa rasy mops, zginęła w wypadku samochodowym.
Lizzi poznajemy kiedy płynie statkiem na wyspę. Na wyspę gdzie toczy się życie po śmierci. Dziewczyna spotyka swoją babcię, która zmarła w wieku 51 lat jednak kobieta wygląda na co najwyżej 35. Lizzi dowiaduje się że na wyspie czas leci do tyłu. Będzie się robiła coraz młodsza, aż w końcu stanie się niemowlęciem, a następnie zniknie, zostanie odesłana na ziemie jako nowy zarodek. Do tego czasu dziewczyna musi się zaadoptować w nowym miejscu, znaleźć sobie zajęcie i zapomnieć o dawnym życiu. Jednak Lizzi szuka sposobu na połączenie się z rodziną. Nie potrafi się pogodzić ze śmiercią...

"Przykro mi, ale nie spotkało mnie nic szczególnego… Jestem tylko dziewczyną, która zapomniała spojrzeć w obie strony, zanim przeszła na drugą stronę ulicy."

Nie jestem osobą, która wierzy w życie po śmierci. Nie, nie i nie. Jest to dla mnie absurdalne. Więc bardzo byłam znudzona, zła kiedy się dowiedziałam o czym ta książka jest. Jednak kiedy zaczęłam czytać... "wsiąkłam". Książka jest bardzo ciekawie obmyślona, wzruszająca i szczera. Łzy są nieodłączną częścią tej książki. Trudno mi było zrozumieć niektóre posunięcia autorki. "Jak może być taka okrutna, tak mi żal głównej bohaterki". Książka wzbudza emocje z którymi się chyba jeszcze nigdy nie spotkałam w książkach. Autorka próbowała wykreować świat po śmierci. Jako osoba która straciła ważną osobę chciałabym wierzyć że jest tak jak w tej książce. Że ona jest gdzieś tam. A za kilka, kilkanaście lat narodzi się spowrotem. Stara dusza w starym ciele. Wbrew pozorom książka ma happy end. Jednak czy można nazwać to happy endem? Znów pełno płaczu i żalu do całego świata, jednak główna bohaterka jest szczęśliwa... W książce są inne emocje a mną miotały inne... Rzadko się tak zdarza. Bardzo to doceniłam.
"Liz dochodzi do wniosku, że jeśli już zamierzamy komuś wybaczyć, lepiej to zrobić wcześniej niż później. Doświadczenie podpowiada jej, że później może nadejść wcześniej, niż się tego spodziewamy."
"- A więc jesteś samotna i nienawidzisz tego miejsca? Liz kiwa głową. - Mam dla ciebie radę: przestań być samotna i nienawidzić tego miejsca. W moim przypadku to zawsze działa - mówi pies. - O, i jeszcze jedno: bądź wesoła! Łatwiej jest być wesołym niż smutnym. Bycie smutnym kosztuje sporo wysiłku. To okropnie wyczerpujące."
"- Wyobrażam to sobie jako drzewo, bo każde z nich tak naprawdę składa się z dwóch drzew: tego z gałęziami, które wszyscy widzą, i tego do góry nogami, rosnącego pod ziemią w odwrotną stronę. Ziemia to gałęzie wyciągnięte w stronę nieba, a Gdzie Indziej - korzenie rosnące co prawda w przeciwnym kierunku, ale z zachowaniem idealnej symetrii. Gałęzie nie bardzo przejmują się korzeniami, a korzenie być może nie bardzo przejmują się gałęziami, lecz przez cały czas są połączone z pniem, rozumiesz? Chociaż może się wydawać, że jedne są bardzo oddalone od drugich, to jest to tylko złudzenie. Zawsze jesteśmy połączeni nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego..."

Pierwszy raz czytałam książkę której akcja rozpoczyna się po śmierci. Trochę się tego obawiałam. Po przeczytaniu książki stwierdzam, że jest to jedna z niewielu książek które niewyobrażalnie zmieniły moje życie.

Historia rozpoczyna się w prologu, z którego dowiadujemy się, że Lizzi, właścicielka psa rasy mops, zginęła w wypadku samochodowym.
Lizzi poznajemy kiedy płynie...