Ilekroć czytam literaturę obozową, zawsze porusza mnie do głębi i odsłania okrucieństwa, jakie miały tam miejsce z innej perspektywy. Ilu ocalałych, tyle historii, tylu świadków, którzy najchętniej wyrzuciliby te wspomnienia z pamięci, dzieją się jednak nimi na kartach książek takich jak ta. Każda z nich na nowo budzi świadomość tego, co miało miejsce w ubiegłym stuleciu i nie pozwala zapomnieć o ofiarach!

Ta książka jest jednak szczególna, gdyż pokazuje życie i śmierć za drutami widziane i przeżywane oczami dziecka. Dzieci, które rozdzielono z rodzicami, obdarto z dzieciństwa i odebrano godność na równi z dorosłymi. Dzieci, które tak samo upokarzano, bito i mordowano z zimną krwią. Codzienne obcowanie ze śmiercią stało się dla nich niemal czymś normalnym, a sami nastoletni chłopcy nie potrafili sami siebie nazwać już dziećmi. Codziennością stała się dla nich walka o przetrwanie, zdobycie pożywienia, by choć na chwilkę nie czuć tego "wściekłego ciągnięcia i pieczenia w brzuchu". Ze łzami w oczach przeżywałam razem z autorem rozczarowanie, które go spotkało, gdy z wielkim trudem chowany chleb, który miał wymienić na upragnione buty, został zjedzony przez szczura. Wyobrażałam sobie małego Henia, na którym okrutny doktor Mengele przeprowadzał swoje eksperymenty, dwuletnią może Cyganeczkę, którą brat pragnąć ratować przed pewną śmiercią w komorze gazowej skazał na śmierć na drutach i malutkiego Stasia, którego nie udało się uratować Nel. Jakże delikatna jest psychika dziecka, jaki ślad musiały pozostawić wydarzenia, których były świadkami i okrucieństwa jakich doświadczyły. Stale żyjąc w świadomości dokąd prowadzeni są codziennie ludzie, wdychając dymy z kominów, nie miały pewności ile im zostało czasu, to nigdy nie przestanie mną wstrząsać.

Niezwykle przejmująca była dla mnie bajka opowiadana przez Andrzeja dzieciom na dobranoc, marzenie o wolności, domu, rodzicach tulących je do siebie, śniadaniu, drugim śniadaniu, obiedzie... Przez cały czas czytania książki tak bardzo pragnęłam jej końca, z tego jedynie powodu, by jak najszybciej mogło to nastąpić. Niestety nie wszystkie dzieci doczekały ich spełnienia...

Wzrusza i wstrząsa jeszcze bardziej niż inne książki o tematyce obozowej. Polecam!

Ilekroć czytam literaturę obozową, zawsze porusza mnie do głębi i odsłania okrucieństwa, jakie miały tam miejsce z innej perspektywy. Ilu ocalałych, tyle historii, tylu świadków, którzy najchętniej wyrzuciliby te wspomnienia z pamięci, dzieją się jednak nimi na kartach książek takich jak ta. Każda z nich na nowo budzi świadomość tego, co miało miejsce w ubiegłym stuleciu i...