“Oddaję jego dotyk, czuję jego zapach, jego smak. Jego oddech jest moim. Łączymy się w naszej miłości i wiem, że tylko dzięki niej moje życie ma sens. Tulę się mocniej do niego i znikam. Już mnie nie ma. Nie ma Zosi. Jesteśmy my. I nasza miłość”. [str.256] – zanim jednak główna bohaterka wypowie te słowa wiele w jej życiu się wydarzy. A bohaterką jest Zosia Knyszewska. Pamiętacie ją z Trybu warunkowego? Pora na jej dalsze losy. Żeby nie zdradzać zbyt wiele, napiszę tylko, że jej związek z Marcinem zakończył się tragicznie. Zosia próbuje pozbierać się i ustabilizować. Burzliwy koniec lat osiemdziesiątych wcale jej tego nie ułatwia, a raczej potęguje jej rozczarowanie.

Zosia postanawia wyjechać do Anglii. Zanim spakuje walizki pojawi się w jej życiu Witek Halman – obiekt dawnej fascynacji, bardzo intrygujący, z drugiej strony trochę przerażający, na dodatek bliski przyjaciel Marcina. Odżywają skrywane uczucia, jednak decyzja o wyjeździe jest już nieodwołalna. Postanawiają spotkać się ze sobą dokładnie za pół roku – 15 marca. Zbieg okoliczności sprawia, że do tego nie dochodzi, a oni dosłowne się mijają. Ona zostaje w Anglii, a on trafia do więzienia. Rozstanie nie spowoduje, że przestaną o sobie myśleć, chociaż każde z nich będzie próbowało ułożyć sobie nowe życie. W końcu Zosia postanawia wrócić do kraj, z myślą, że uda się jej jeszcze spotkać Witka. Jest rok 1987. W Polsce rosną wielkie nadzieje, co idzie w parze w burzliwymi przemianami.

Losy naszych bohaterów toczą się na tle wydarzeń politycznych i społecznych. Przecież zaraz zaczną się obrady Okrągłego Stołu, objęcie władzy przez „Solidarność”, pojawi się kapitalizm, walka o władzę, nadzieje i rozczarowania. Wszystko to odbije się na życiu Zosi i… nie zdradzę oczywiście kogo. Czy zwiąże się z Witkiem, czy może pojawi się jeszcze ktoś inny? Powiem tylko, że będzie miała okazję sprawdzić się w roli żony, matki, tłumaczki i reporterki.

“Deklinację męsko/żeńską” czyta się świetnie i bardzo szybko. Kibicowałam losom Zosi, choć decyzje, jakie podejmowała nie zawsze były słuszne. Narracja prowadzi tu Zosia, na przemian z Witkiem, co daje szerszy obraz do zrozumienia niektórych wątków. Jedna kwestia mnie tylko trochę śmieszyła - otoczenie Zosi, jej znajomi, przyjaciele i sama bohaterka – miałam wrażenie, że ‘testują’ się wzajemnie, coś w stylu ‘każdy z każdym’, z którym lepiej wyjdzie. Cóż takie życie. Może czasami tak trzeba. Podkreślę tylko, że to wcale nie rzutuje na całość, ponieważ książkę czyta się z dużą przyjemnością i nie mogę się doczekać dalszych losów Zosi w “Odmianie przez przypadki”, gdyż zakończyło się dość nieoczekiwanie i kolejna część z pewnością nie będzie pozbawiona emocji tudzież burzy uczuć.

Polecam gorąco!

“Oddaję jego dotyk, czuję jego zapach, jego smak. Jego oddech jest moim. Łączymy się w naszej miłości i wiem, że tylko dzięki niej moje życie ma sens. Tulę się mocniej do niego i znikam. Już mnie nie ma. Nie ma Zosi. Jesteśmy my. I nasza miłość”. [str.256] – zanim jednak główna bohaterka wypowie te słowa wiele w jej życiu się wydarzy. A bohaterką jest Zosia Knyszewska....