Kolejny raz przekonałam się,że życie kobiety w świecie rządzonym tylko przez mężczyzn jest piekłem. Kraje, w których najważniejszy filar stanowi religia i patriarchat wydają się nam, Europejczykom, miejscami zacofanymi, gdzie zatrzymał się rozwój kulturowy. Kobieta ma w nich swoje stałe miejsce - ma być posłuszna, wierna, nie mieć własnego zdania i bez mrugnięcia okiem wykonywać polecenia męża.
Choć na swoim koncie mam już kilkanaście podobnych historii - opisujących życie zniewolonych oraz pozbawionych praw dziewcząt, nadal szokuje mnie okrucieństwo ich rodzin! Jak to jest możliwe, że matka lub ojciec odrzucają własną córkę po to by oszczędzić sobie skandalu? Zamiast chronić swoich bliskich dbają o pozory. Z daleka wyglądąją na szczęśliwa rodzinę przestrzegającą tradycji, lecz kiedy zbliżymy się choć trochę widzimy rozgrywający się dramat. Gdzie podziała się miłość, wzajemna troska i wsparcie?

Z jednej strony rozumiem, że jest to część kultury, jak dla mnie kultury pierwotnej, która zatrzymała się na stosunkach plemiennych. Tak żyją, tak są wychowywani. Od najmłodszych lat wpaja się dziewczynkom, że ich życiowym celem jest wyjść za mąż, urodzić mnóstwo dzieci i służyć swojemu panu (czyt. mężowi). Z kolei chłopcom, że kobieta nie ma żadnych praw i jest ich własnością. Maja oni wypaczone myślenie na temat stosunków małżeńskich. To co u nas jest nie do pomyślenia tam jest normą i to stanowczo przestrzeganą.

Jednak z drugiej strony jak można być tak ślepym by nie zauważyć jak absurdalne jest prawo religijne. Prawo, które interpretuje się według uznania, a społeczeństwo pozbawione jest wrażliwości, empatii i współczucia. W ich życiu chodzi jedynie o grę pozorów. Mało kto żyje dla siebie, oni żyją dla innych. Najważniejsze by nie splamić honoru rodziny.

Książka jest autobiografa Tehminy Durrani - żony pakistańskiego polityka. Jak każda dziewczyna wyszła za mąż. Niestety małżeństwo zakończyło się rozwodem, a bohaterka związała się z o dwadzieścia lat starszym od siebie mężczyzną. Był czarujący, kulturalny - dżentelmen w każdym calu. Mimo ostrzeżeń zgodziła się zostać jego żoną. Scenariusz na ogół znany. Przed ślubem romantyczny kochanek, po ślubie nieobliczalna bestia. Tak było i w tym wypadku.
Autorka na własnej skórze doznała wszelkich upokorzeń. Nieustannie bita i poniżana, wielokrotnie gwałcona. Próby odejścia z chorego związku kończyły się fiaskiem. Zniszczona psychicznie, odarta z godności straciła wiarę i nadzieję. Mimo doznanych krzywd, utraty rodziny oraz szacunku podjęła decyzje o napisaniu tej książki. Jak sama pisze po to by ukazać zamęt jaki panuje w życiu społecznym i politycznym jej kraju.

"Mój pan i władca" jest powieścią skomplikowaną. Życie prywatne przeplata się z fragmentami poświęconymi sytuacji politycznej. Brak stabilizacji, co rusz inna władza, a przekonania polityków zmieniają się zależnie od zaistniałych wydarzeń. Przyznam się, że do momentu póki się nie skumulowały nie ominełam ani jednej strony.

Książka spodoba się tym, którzy interesują się problemem kobiet ograniczonych przez religię, mężczyzn czy stosunki społeczne. Zdecydowanie nie jest to lektura dla wszystkich, potrzeba dużo cierpliwości. Chociażby dlatego, że zachowanie Tehminy może denerwować, ale tak jak pisałam na początku kobiety są tak wychowywane. Potrzebują odwagi i wsparcia by podjąć decyzję o odejściu, a jednocześnie o zerwaniu kontaktów z rodziną.

Kolejny raz przekonałam się,że życie kobiety w świecie rządzonym tylko przez mężczyzn jest piekłem. Kraje, w których najważniejszy filar stanowi religia i patriarchat wydają się nam, Europejczykom, miejscami zacofanymi, gdzie zatrzymał się rozwój kulturowy. Kobieta ma w nich swoje stałe miejsce - ma być posłuszna, wierna, nie mieć własnego zdania i bez mrugnięcia okiem...