Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książeczka pt.: „Mój pan i władca” wpadła mi w oko podczas cotygodniowych zakupów. Można się więc łatwo domyślić gdzie ja nabyłam. Niestety była jedynym tomem z serii „Dramaty kobiet. Prawdziwe historie” – nie znalazłam nawet kontynuacji czyli 2 części, zatem finału historii Tehminy Durrani mogę się tylko domyślać... Mimo to opis z okładki zaciekawił mnie na tyle, że postanowiłam po nią sięgnąć. Niestety ten opis był chyba najciekawszym elementem lektury – i nie przesadzam zbytnio. Autorka w swoich wspomnieniach bardzo dużo miejsca poświęca naświetleniu sytuacji historyczno-polityczno-społecznej swojego kraju. Ma to oczywiście plusy, gdyż czytelnik może w ten sposób bardzo dogłębnie poznać realia panujące w Pakistanie. Jednak nie spodziewałam się aż tylu tego typu konkretów (które zresztą po przeczytaniu od razu zapominałam) w pamiętniku muzułmanki. Drugim dominującym elementem tej książki jest biografia tytułowego pana i władcy czyli Mustafy Khara – prześladowcy, schizofrenika i sadysty, który swoje frustracje wyładowywał siłą na kobietach. Dopiero na trzecim miejscu pojawiają się opisy relacji z mężem i przeżyć Tehminy. Mam wrażenie, że autorka z niezrozumiałego dla mnie powodu odwróciła proporcje i to, co dla czytelnika mogłoby wydawać się najciekawsze, opisywała bardzo pobieżnie. Szkoda. Myślę, że bardziej dokładne opisywanie jej świata wewnętrznego, wzbogaciłoby treść. Oczywiście mimo wszystko czytając tę książkę można uchwycić dramat kobiet żyjących w zdominowanym przez mężczyzn społeczeństwie muzułmańskim. Ciężko jest mi zrozumieć ich postępowanie, wybierają sobie na mężów feudalnych panów i godzą się na konsekwencje relacji opartej na całkowitym podporządkowaniu mężczyźnie. Hmm… to chyba nie jest odpowiednie słowo – podporządkowują się fanatycznym dominatorom bezgranicznie wyrzekając się własnego „ja”. I często nawet nie w imię miłości, lecz zaledwie zasad i „norm” społecznych. Ciężko to chyba zrozumieć ludziom żyjącym w cywilizowanej Europie. Książka dość ciężka – zarówno ze względu na treść jak i formę. Być może jeśli spotkam gdzieś drugą część wspomnień Tehminy Durrani, to sięgnę po nią. Jednak nie będę jej szukać za wszelką cenę. Podejrzewam, że kolejne tomy serii będą podobne do tego, więc raczej sobie je odpuszczę.