Najbardziej nietypowa książka naukowa, jaką miałam okazję czytać. Nie dość, że język zupełnie naukowy nie jest, to jeszcze większość książki to opis codziennych przeżyć autorki, owszem, gdzieniegdzie okraszonych przypisami bibliograficznymi, ale bez przesady. Właściwie gdyby nie przynależność do serii "Oblicza Japonii" i podsumowanie (jako jedyne w książce stricte naukowe),raczej uznałabym tę książkę za literaturę podróżniczą. Myślę, że większość uwag poprzednich recenzentów (jak i moich) wynika właśnie z wciśnięcia tej pozycji w serię, do której tak naprawdę nieszczególnie pasuje (tytuł też zresztą jest mylący, sugeruje bowiem głębsze treści). Książka sama w sobie jest bowiem bardzo ciekawa - nie jest obszerna, bo autorka opisuje wyłącznie swoje doświadczenia z 3-miesięcznego pobytu, a na dodatek wyłącznie z wyznaczonego sobie zakresu: tego znajdującego się w kręgu zainteresowań antropologa. Mimo tej wybiórczości tematu i treści stanowi przyjemną odskocznię od dzieł w stylu "Japonia w sześciu smakach", twórczości Bator czy Pawlikowskiej. Polecam tę lekturę, ale nie jako opracowanie naukowe, lecz opowieść z podróży. Jedną z nielicznych wartościowych merytorycznie na naszym rynku.

Najbardziej nietypowa książka naukowa, jaką miałam okazję czytać. Nie dość, że język zupełnie naukowy nie jest, to jeszcze większość książki to opis codziennych przeżyć autorki, owszem, gdzieniegdzie okraszonych przypisami bibliograficznymi, ale bez przesady. Właściwie gdyby nie przynależność do serii "Oblicza Japonii" i podsumowanie (jako jedyne w książce stricte naukowe),...

Krótka książka, która jest próbą połączenia opisu codzienności gaijina w obcym, ale jednak nie do końca nieznanym kraju i zebraniem myśli antropologicznych o narodzie japońskim.
Czyta się szybko, lekko i całkiem przyjemnie, język jest jaki jest, jednym się spodoba, a innym nie - jest to mimo wszystko dość nietypowa praca naukowa.

Krótka książka, która jest próbą połączenia opisu codzienności gaijina w obcym, ale jednak nie do końca nieznanym kraju i zebraniem myśli antropologicznych o narodzie japońskim.
Czyta się szybko, lekko i całkiem przyjemnie, język jest jaki jest, jednym się spodoba, a innym nie - jest to mimo wszystko dość nietypowa praca naukowa.

Miały być gwiazdki cztery, ale... czegoś mi jednak zabrakło. Może wnikliwszej analizy, jednak. Może wejrzenia w źródła inne niż obserwacje własne, trudno powiedzieć. Niemniej, pozycja warta uwagi - nieczęsto mówi się o japońskich weselach, o ich (współczesnej) kiczowatej wręcz słodkości, sztuczności. Kto ciekawy japońskich wesel, targów ślubnych czy pracy w kwiaciarni, niech przeczyta. Stron niewiele ponad sto, więc to lektura na jeden dzień tylko. Szkoda.

Miały być gwiazdki cztery, ale... czegoś mi jednak zabrakło. Może wnikliwszej analizy, jednak. Może wejrzenia w źródła inne niż obserwacje własne, trudno powiedzieć. Niemniej, pozycja warta uwagi - nieczęsto mówi się o japońskich weselach, o ich (współczesnej) kiczowatej wręcz słodkości, sztuczności. Kto ciekawy japońskich wesel, targów ślubnych czy pracy w kwiaciarni,...

Wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony pozycja o tyle ciekawa, że pokazuje codzienne życie Japończyków oglądane oczami osoby z zewnątrz, antropologa (bardzo się różniące od ochów i achów Bator i pełnego zrozumienia Bruczkowskiego),z drugiej- bardzo brakuje własnych spostrzeżeń autorki, drażni też napuszona, naukowa forma przy tak, przepraszam, błahej treści. I tak, muszę to napisać- ze względu na koszmarny styl i interpunkcję (sic!!) kolejna książka z gatunku „test na poczytalność czytelnika”.

Wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony pozycja o tyle ciekawa, że pokazuje codzienne życie Japończyków oglądane oczami osoby z zewnątrz, antropologa (bardzo się różniące od ochów i achów Bator i pełnego zrozumienia Bruczkowskiego),z drugiej- bardzo brakuje własnych spostrzeżeń autorki, drażni też napuszona, naukowa forma przy tak, przepraszam, błahej treści. I...