Spodobał mi się cytat autora na odwrocie egzemplarza: "Być może kilka osób przeczyta tę książkę i coś się w nich zmieni.Bardziej prawdopodobne, że przeczyta ją kilka innych osób i będę musiał wyemigrować do Argentyny."

Kiedy już się przebrnie przez "Węża w kaplicy" pojmie się jak w tych dwóch zdaniach streszcza się cały sarkazm o polskiej mentalności. O tym właśnie jest ta powieść: o polskości.

Piątek cały czas pociąga za najbardziej mierzwiące sznurki, denerwuje, drzaźni, a zarazem zmusza do refleksji, być może dyskusji o patriotyzmie.
Główny bohater nie jest Polakiem, więc polskich realiów z czasów zaborów i I wojny światowej, a więc swojej młodości, nie zna, a ówczesnej polskiej mentalności nie rozumie. Poznani Polacy, jego najbliższy przyjaciel, Janek oraz jego rodzina dopiero mu ją tłumaczą. A on nadal jej nie pojmuje. I mówią szczerze, ja też.
Bezsensowna śmierć Janka, który nawet nie zginął w regularnej bitwie, ani żadnej akcji szpiegowskiej, ale zwyczajnie głupio i niepotrzebnie, oburza. A reakcja jego rodziny, która tę głupotę winduje do rangi świętości, zwyczajnie załamuje. Polskie przywary można zobaczyć na każdym kroku w anegdotach o życiu krakowian, gdy Andreas powtarza zasłyszane plotki i ciekawostki. Są tu one bezlitośnie obnażone, ale nie rzucone czytelnikowi w twarz. Sami do nich dochodzimy. Samodzielnie się nimi denerwujemy. I to jest właśnie najlepsze w tej książce.

Później jednak kolejne rozdziały są poświęcone niejako naukowej psychologicznej analizie. Andreas dyskutuje z Freudem czy Goringiem właśnie o "samobójczych" skłonnościach Polaków jako narodu. To zdecydowanie część, która dotyka najbardziej drażliwych miejsc. Bo gdy Andreas staje się hitlerowcem, nazywając Polaków "podludźmi" automatycznie chcemy go potępić, odrzucić wszelkie jego opinie na temat polskiego patriotyzmu, ale jednocześnie pamiętając jego młodość i Polaków 20 lat przed II wojną, nie możemy tego zrobić w sposób całkowity.

Książka ciekawa, choć fabuła momentami jest kompletnie zatarta. Kilkakrotnie odpływałam w niektórych momentach, zwłaszcza w trzecim rozdziale (Andreas w okupowanej Warszawie). Ale sądzę, że powieść warta jest przeczytania. Czasem powinno pociągnąć się niektóre sznurki i rozliczyć z romantyzmem, który jakoś nadal jest w Polsce pieczołowicie pielęgnowany.

Spodobał mi się cytat autora na odwrocie egzemplarza: "Być może kilka osób przeczyta tę książkę i coś się w nich zmieni.Bardziej prawdopodobne, że przeczyta ją kilka innych osób i będę musiał wyemigrować do Argentyny."

Kiedy już się przebrnie przez "Węża w kaplicy" pojmie się jak w tych dwóch zdaniach streszcza się cały sarkazm o polskiej mentalności. O tym właśnie jest ta...