Wspaniała nowela o tęsknocie za porzuconym rajem, czasem młodości, miłości i prawdziwego piękna. Świeża emigracja rosyjska, po traumie rewolucji i przegranej wojnie domowej, tkwiła na rozdrożach. Z jednej strony wielka tęsknota za Rosją i złuda, że uda się wrócić, a z drugiej strony coraz większa świadomość, że „to se ne vrati”.

W „Maszeńce” mamy świetną alegorię życia tej emigracji dosłownie w ciasnym berlińskim pensjonacie tuż obok dworca kolejowego, z wiecznie przejeżdżającymi pociągami i mieszkańcami pensjonatu próbującymi przebić się dalej, np. do Paryża, i przyjeżdżającymi nowymi przybyszami z Rosji. Wieczny przeciąg, nigdy u siebie. Cały dom, wszystko co cenne z przeszłego życia, mieści się w walizce.

Sama Maszeńka, pierwsza młodzieńcza miłość bohatera, która ma właśnie przyjechać do pensjonatu, to ta wspaniała przeszłość – i Rosja, i miłość i młodość jednocześnie. Wspominać ją jest słodko, kusi ona, by się jej oddać i spróbować odtworzyć to co było, na nowo w ciasnym pensjonacie. Nabokov zdecydowanie jednak daje inne rozwiązanie – doceńmy przeszłość, ale zerwijmy te więzy i udajmy się w nieznane. Rosji już nie ma, umiera. Życie Nabokova pokazało, że on śmiało wybrał tę drogę. Czy tęsknił za Rosją?

Nabokov jako krytyk literacki razi arogancją i poczuciem wyższości. Ale jako autor powala wielowarstwowością narracji, pięknym językiem, zaskakującymi skojarzeniami słuchowymi i wzrokowymi. Weźmy takie zdanie „ (…) i wskoczyła pod kołdrę. Z koniuszka ucha Ludmiły można było wyczytać, że uśmiecha się w poduszkę czekając, żeby Ganin do niej podszedł”. Wiele takich perełek jest w tej krótkiej nowelce.

Gorąco polecam!

Wspaniała nowela o tęsknocie za porzuconym rajem, czasem młodości, miłości i prawdziwego piękna. Świeża emigracja rosyjska, po traumie rewolucji i przegranej wojnie domowej, tkwiła na rozdrożach. Z jednej strony wielka tęsknota za Rosją i złuda, że uda się wrócić, a z drugiej strony coraz większa świadomość, że „to se ne vrati”.

W „Maszeńce” mamy świetną alegorię życia...