Po entuzjastycznym odbiorze „Greka Zorby” i moim zachwytem tą lekturą bardzo chciałem przeczytać inne powieści Kazantzakisa. Udało mi się dorwać „Chrystus ukrzyżowany po raz wtóry” i może i nie jestem do końca usatysfakcjonowany, to jednak uważam, że warto przeczytać.

Klimat powieści można uznać za podniosły. A jeden z wniosków jaki się nasuwa po lekturze i jaki autor sugeruje to fakt, że od bycia religijnym – w ramach uznawanych przez ogół społeczeństwa jako normalne – do religijnego fanatyzmu jest droga dość krótka a granica między nimi potrafi być wyjątkowo cieniutka. Wystarczy, że trafi na podatny grunt i osobę o dużej charyzmie i sile przebicia. Ale nie zamierzam absolutnie wdawać się w dyskusje na tematy religijne jakie porusza autor w książce, religia bowiem to subiektywna kwestia dla każdego człowieka, każdy ma do tego swoje podejście, należy je uszanować a nie roztrząsać.

Drugi wniosek jest taki, że Kazantzakis to genialny obserwator ludzkich zachowań i charakterów ludzi. W powieści mamy tego wręcz prawdziwy misz – masz. U Kazantzakisa spotkać możemy ludzi szlachetnych, ludzi, których targają wątpliwości, ludzi szczerych i zakłamanych, ludzi skrajnie biednych i nieszczęśliwych, ale też przesadnie bogatych, pazernych i skąpych. Są ludzie biernie podporządkowujący się czyjejś władzy i są ludzie ślepo pragnący tej władzy i równie ślepo ją dzierżący. Ale przede wszystkim autor zmyślnie pokazuje, że nie ma ludzi z gruntu złych czy dobrych, każdy ma w sobie – cytując jednego z bohaterów „trochę światła i trochę ciemności, trochę raju i trochę piekła”. Chyba jedynie postaci skąpego Ladasa nie tyczy się ten cytat, trudno bowiem o jednoznacznie negatywną postać i czarny charakter.

Nie jest to jakaś wybitna książka, ale warto ją poznać. Z tego co wiem to została potępiona przez synod cerkwi prawosławnej w Grecji. Nie wiem dlaczego, ja w tej książce nic obrazoburczego nie znalazłem. Czyżby to była kwestia obecnych czasów, kiedy już praktycznie mało co szokuje i wydaje się obrazoburcze, a granice tematów tabu znacząco się przesunęły?

Ogólnie powieść daje do myślenia.

Po entuzjastycznym odbiorze „Greka Zorby” i moim zachwytem tą lekturą bardzo chciałem przeczytać inne powieści Kazantzakisa. Udało mi się dorwać „Chrystus ukrzyżowany po raz wtóry” i może i nie jestem do końca usatysfakcjonowany, to jednak uważam, że warto przeczytać.

Klimat powieści można uznać za podniosły. A jeden z wniosków jaki się nasuwa po lekturze i jaki autor...