Tak tak, ponownie Zweig. Głównie dlatego, że jest on precyzyjnym sztukmistrzem, szczególarzem, niedoścignionym obserwatorem przedstawiającym najgłębsze emocje ludzkie, opętanym entuzjastą wszelakich namiętności i tajemnic. Ale również dlatego, że niektóre treści rozciągające się w czasie, łatwo wywołują u mnie znudzenie. Co jak myślę, dotyczy również niektórych z Was, chociaż nikt się do tego nie przyzna, bo utarło się, że książka im grubsza, tym bardziej treściwa. Nic bardziej mylnego. Zweig natychmiast skupia uwagę czytelnika. W swoich niespełna stustronicowych utworach w magiczny sposób oddaje nastrój i emocje, zapisując to, co niezbędne do stworzenia postaci, która pozostawi sympatię i głębokie zrozumienie. Uwodzi głęboką bezstronnością.

Kto raz swą namiętność odkrył ten wie, że nie ma prostej drogi, wszystkie na zatracenie w swej gwałtowności i szaleństwie prowadzą. Porzucając moralność i inne człowiecze przymioty, poddają się tajemniczym mocom działającym ponad naszą wole.
W pewnym pensjonacie wybucha skandal. Przykładna, szanująca się żona i matka, nagle znika. Ot, porywa ją namiętność, porzuca dotychczasowe życie i wybiera się w nieznane z przeuroczym, dystyngowanym młodzieńcem. Wraz z narratorem przysłuchujemy się poobiedniej dyskusji pensjonariuszy, którzy nie szczędzą w swych osądach jej dobrego imienia, traktując ów występek z pogardą. Zagorzale trzymając swoich racji, nie zwracają uwagi na to, iż dama z nimi przebywająca, która zawsze zaszczycała swoją skromnością i milczeniem, zapragnęła przemówić. Dla narratora był to cud, krótka pogawędka z kobietą, pozwoliła obojgu zrozumieć, że mają odmienne zdanie od całej rozkrzyczanej gawiedzi. W zaistniałej sytuacji, nasza wytworna, starsza dama, upatrzyła dla siebie ratunek. Nareszcie odnalazła kogoś, komu może zwierzyć się ze swojej przeszłości, przezwyciężyć wstyd i potępienie jakiego doznaje na samo wspomnienie zaprzeszłej namiętności. Tu kończy się “prolog” i otwiera scena, na której poznajemy 24 godziny z życia kobiety, jedynego szczęśliwego czasu, jakiego w życiu skosztowała, pełnego ekspresji, pasji, intymności myśli i oczarowania. Owdowiała, zamożna Ms C., która utraciła sens życia, podróżuje po świecie, zatrzymując się w często odwiedzanych niegdyś z mężem miejscach. Przyciąga ją gwar kasyn i ludzie, ale nie ich twarze, a obsesyjne ruchy dłoni graczy. Obserwuje desperackie zachowanie pasjonata ruletki, nieznajomego, który prowadzi się ku zgubie. Ogarnia ją roznamiętnienie, nieznana jej wcześniej niespokojność, chęć zbliżenia się do nieznajomego, pomocy mu kosztem...I tu przeczytacie sami, bo tego nie da się opowiedzieć nie będąc Zweigiem.

Tak tak, ponownie Zweig. Głównie dlatego, że jest on precyzyjnym sztukmistrzem, szczególarzem, niedoścignionym obserwatorem przedstawiającym najgłębsze emocje ludzkie, opętanym entuzjastą wszelakich namiętności i tajemnic. Ale również dlatego, że niektóre treści rozciągające się w czasie, łatwo wywołują u mnie znudzenie. Co jak myślę, dotyczy również niektórych z Was,...