Joyce Carol Oates czyta mi w myślach. Szarpie strunami emocji, przeciąga je czasami za mocno, dobiera słowa niczym wirtuoz, mistrz, celnie trafia we właściwą nutę... Zakochana w niej od pierwszego przeczytania nie umiem być chyba obiektywna i czytam wszystko - pożyczone, kupione, sprezentowane, czy wygrzebane gdzieś w straganach z tanią książką za bezcen - co tylko wpadnie mi do niecierpliwych rąk. Co jest dziwne, bo tematyka jaką wybiera Oates jest na ogół trudna. Smutna. Skomplikowana emocjonalnie. Często przygnębiająca i pozostawiająca czytelnika z głębokim smutkiem w sercu. A jednocześnie przeświadczeniem zetknięcia się z czymś ważnym..

Niebieski ptak to historia pewnej zbrodni, ale ukazana w nietypowy sposób..Często gdy słyszmy za pośrednictwem mediów o brutalnym morderstwie zastanawiamy się jak mogło dojść do tak potwornej tragedii. Kto mógł zrobić coś tak okropnego. Dlaczego człowiek odbiera życie drugiemu człowiekowi. Słyszymy rożne hipotezy, czekamy na wyniki śledztwa. Współczujemy rodzinie zabitej osoby, ale tak poza tym, przechodzimy nad tym do porządku dziennego. Codziennie dzieje się coś złego. Codziennie ktoś, gdzieś.. Joyce Carol Oates podchodzi do tego tematu od drugiej strony, tej najważniejszej. Odsłania rodzinę ofiary, oraz rodzinę głównego podejrzanego, pokazując obie sytuacje oczami ich dorastających dzieci.

Gdy w małym miasteczku zostaje zamordowana lokalna piosenkarka powstaje kilka teorii na temat tego, kto mógł być sprawcą i jakie były motywy. Zoe Kruller, byłą pracownica cukierni pani Honeystone, żona Derlaya Kruller oraz matka Aarona, została zamordowana lutowej nocy 1983 roku- pobita, a następnie uduszona we własnym łóżku. Ciało kobiety odnalazł jej syn.. Sensacja, tragedia, niewiarygodne zdarzenie, które powoduje duże zainteresowanie mediów, narastającą ilość plotek, powiększające się grono podejrzanych. Ale to dwóch - męża zamordowanej kobiety, oraz jej kochanka Eddiego Diehla, policja podejrzewa najbardziej. W rezultacie rujnując ich rodzinom życie. Żona Eddiego Diehla postanawia rozstać się z mężem. Warsztat samochodowy Derlaya traci klientów. Tragedia staje się początkiem kolejnych dramatów..

Krista Diehl oraz Aaron Kruller zetknięci w ten zupełnie przypadkowy, ale i okrutny sposób, przeżywają swoje trudności trochę inaczej, z różną intensywnością, ale oboje jednakowo wierzą w niewinność swoich ojców. Rozdzieleni na ponad 17 lat mają okazję dowiedzieć się co tak naprawdę wydarzyło się podczas owej nieszczęsnej lutowej nocy..

I jak zwykle to co odczuwam po zakończeniu lektury, mimo, że momentami trudnej i wymagającej, to wielki niedosyt..

I gdy przechodzę obok naszej ulubionej cukierni zastanawiam się czy nie spotkałabym tam Zoe Kruller mówiącej do mnie swoim zmysłowym głosem "jak mogę ci dziś służyć"? Za każdym razem gdy przechodzę obok myślę o tej książce..

Joyce Carol Oates czyta mi w myślach. Szarpie strunami emocji, przeciąga je czasami za mocno, dobiera słowa niczym wirtuoz, mistrz, celnie trafia we właściwą nutę... Zakochana w niej od pierwszego przeczytania nie umiem być chyba obiektywna i czytam wszystko - pożyczone, kupione, sprezentowane, czy wygrzebane gdzieś w straganach z tanią książką za bezcen - co tylko wpadnie...