Bardzo fajna pozycja. Jeśli przyjąć za punkt odniesienia "biblię" Aleksandra Gieysztora (o której z nabożnością autor się wyraża w omówieniu zalecanej literatury jako o "najbardziej dojrzałej polskiej książce, poświęconej mitologii słowiańskiej"), to ta książka zdecydowanie bardziej nadaje się dla zwykłego czytelnika, który nie jest zaprawiony w czytaniu literatury badawczej.
Nie ma tutaj całego tego męczącego aparatu Dumezila i upakowywania bogów słowiańskich w trójpodział funkcji czy jawnego przywoływania analogii irańskich. Autor właściwie zdaje się tu na pracę wykonaną przez Gieysztora. Ale też dodaje nowe szczegóły oparte na przekazach ludowych. Dowiadujemy się na przykład, że Weles w jednym z podań powstaje z odbicia Peruna w wodzie, dowiadujemy się jak Perun utworzył Drzewo Życia, dowiadujemy się jak Weles mógł utworzyć gwiazdozbiory Oriona i Wielkiego Wozu; jak zaczął się być może konflikt po którym Weles został strącony do wody; jak Perun nie wiedział w jaki sposób zatrzymać wzrost ziemi, a w ubocznym skutku tego zdarzenia nakazał pszczołom robić miód; jak z niebios zostały strącone demony; że Perperuna to mogła być dziewczyna owładnięta przez Welesa; o tym, że Mokosz jest być może strąconą z nieba małżonką Peruna, dawnym prabóstwem, Matką Ziemią; że Wodnik mieszka w kryształowym pałacu; że Baba Jaga polowała również na dorosłych, których dusiła piersiami i jeszcze trochę. Sporo tych nowinek. Ciekawi mnie tylko czy to nasza wiedza o religii Słowian tak poszła do przodu czy po prostu Gieysztor był ostrożniejszy w formułowaniu hipotez, albo po prostu skupił się na analizie z perspektywy, gdzie takie szczegóły były mniej interesujące?
Sprzeczności wielu między tymi książkami w sumie nie ma; jedyna, jaka mi się poważniej rzuciła w oczy to kwestia Żmija--u Gieysztora jest to boski posłaniec Peruna; Szyjewski wywodzi go raczej od żmij i Welesa, a boskim posłańcom pozostawia tylko nazwę Płanetników. Ale to drobiazgi. W zasadniczych kwestiach te prace są zgodne, a że Szyjewski jest znacznie łatwiejszy w lekturze to uważam, że jest lepszy do polecenia "na początek". Chociaż żeby nie uronić nic z tego wykładu i tak trzeba zrobić sobie "drugie czytanie". Co oczywiście zrobiłem i uzupełniłem swoje notatki o Mitach Słowian, które stały się jakby bardziej spójne z dodatkiem tych informacji od pana Szyjewskiego i urosły z 15 do 23 stron:
http://mer.chemia.polsl.pl/~pborys/mitologia-slowian2.pdf
[01.05.16: na w/w stronie są już nowsze wersje tego opracowania]
ps.
Jedną gwiazdkę odejmuję za brak precyzji w cytowaniu źródeł.
ps2.
Widzę tutaj zarzut innego recenzenta Adonai dot. łączenia "ideologii" chrześcijańskiej i słowiańskiej. Nie chodzi tutaj w żadnym razie o ich łączenie, a raczej o to, że mity słowiańskie zachowały się w mocno przetworzonych strzępach ludowych podań, przyobleczonych w chrześcijańskie szaty. Dopiero w tym materiale dopatrujemy się rzeczy, które nie są zgodne z Biblią, ale sięgają korzeniami gdzieś dalej.

Bardzo fajna pozycja. Jeśli przyjąć za punkt odniesienia "biblię" Aleksandra Gieysztora (o której z nabożnością autor się wyraża w omówieniu zalecanej literatury jako o "najbardziej dojrzałej polskiej książce, poświęconej mitologii słowiańskiej"), to ta książka zdecydowanie bardziej nadaje się dla zwykłego czytelnika, który nie jest zaprawiony w czytaniu literatury...