John Maxwell Coetzee to wybitny, południowoafrykański pisarz. Został dwukrotnie uhonorowany Nagrodą Bookera, a w 2003 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Jest to niezwykle wybitny artysta, autor takich książek, jak: „Młodość”, „Chłopięce lata” lub „Ciemny kraj”, choć ma ich na swoim koncie dużo więcej. „Lato” to jego kolejna autobiograficzna powieść, dla mnie pierwsza książka tego autora, którą miałam możliwość przeczytać.

Bohaterem tej powieści jest on sam, człowiek, mogłoby się wydawać, zagubiony, sprawiający wrażenie samotnego i nierozumianego przez otoczenie. Możemy go poznać dzięki jego własnym, prywatnym zapiskom, ale również poprzez wypowiedzi kobiet, w jakiś sposób zaangażowanych w jego życie. Bohatera poznajemy z kilku stron, jedną z nich jest pisarz, dla którego potęga słowa jest jedyną szansą, aby znaleźć kontakt z otaczającym go światem. Drugą z nich jest syn, który kocha, aczkolwiek nie potrafi należycie okazać tego swojemu ojcu, z którym łączy go bardzo skomplikowana więź. To również mężczyzna, nieumiejący nawiązać kontaktu z kobietami. Wszystkie te czynniki składają się na niezwykle ciekawą autobiografię znanego Noblisty.

„Lato” jest o tyle niezwykłą książką, że co kilka kartek zmieniałam odnośnie niej swoje zdanie. Przez pewien czas byłam nastawiona negatywnie i sama sobie zadawałam pytanie: „Po co ja to w ogóle czytam?”, jednak chwilę później czułam się tą książką w pewien sposób oczarowana, choć i tak nie jestem w stanie odkryć jej fenomenu. Autobiografia ta w jakiś sposób trafiła do mojego serca, aczkolwiek nie zachwyciła, nie zafascynowała i nie wbiła w fotel. Podeszłam do niej z dużym entuzjazmem, który po kilkunastu kartkach rozpłynął się w nieuzasadniony sposób i moja radość nie była tak wielka, jak na początku. Nie do końca jestem w stanie zrozumieć, co autor chciał przekazać mi poprzez tę autobiografię, oprócz tego, co jest oczywiste. Bo, prawdę mówiąc, nie widzę w tej powieści żadnej głębi, żadnego większego sensu.

Podobał mi się jednak sposób, w jaki autor przedstawił bohatera, którym jest on sam, ponieważ podszedł do samego siebie z naprawdę dużym dystansem, co wywarło na mnie niezwykle pozytywne wrażenie. Ukazał siebie również, jako człowieka osamotnionego, którego słabą stroną jest umiejętność okazywania uczuć. Jako indywidualistę marzącego o utopii. Książka ta nie jest pisana skomplikowanym językiem, a wręcz przeciwnie. Czyta się ją łatwo, naprawdę łatwo. Jedynym minusem tej książki jest właśnie to, że nie jestem w stanie dostrzec jej głębi. I to w tym momencie nie potrafię się oprzeć i muszę zapytać: „Co autor miał na myśli?”

Nikomu nie odradzam tej książki, uważam, że warto ją przeczytać, zastanawiam się jednak, czy gdybym sięgnęła po inną pozycję tego pisarza, to czułabym się bardziej zachęcona do zapoznania się z jego dalszą twórczością. Nie rezygnuję jednak, chętnie będę kontynuować moją przygodę z Coetzeem, a „Lato” uważam za bardzo ciekawe doświadczenie.

John Maxwell Coetzee to wybitny, południowoafrykański pisarz. Został dwukrotnie uhonorowany Nagrodą Bookera, a w 2003 roku otrzymał Nagrodę Nobla. Jest to niezwykle wybitny artysta, autor takich książek, jak: „Młodość”, „Chłopięce lata” lub „Ciemny kraj”, choć ma ich na swoim koncie dużo więcej. „Lato” to jego kolejna autobiograficzna powieść, dla mnie pierwsza książka tego...