Runiewski nie spodziewał się, że pewien bal stanie się dla niego preludium do niecodziennych i budzących dreszcz niepokoju wydarzeń. Gdy jeden z gości oznajmia mu jakby nigdy nic, że dookoła znajdują się upiory, to coś musi być na rzeczy. Albo rzeczywiście wampiry świetnie się maskują i właśnie upatrują kolejne ofiary albo z głową jegomościa zwanego Rybarenką nie jest już najlepiej i wyobraźnia płata mu figle. Obie wersje są całkiem prawdopodobne, chociaż ta druga mocniej przemawia do głównego bohatera. Ziarno niepewności zostało już jednak zasiane, a wizyta w posiadłości domniemanych upiorów być może rzuci na wszystko nieco światła.

„Upiór” nie jest książką, którą będę przeżywać po latach, bo prawdę mówiąc już kilka dni po lekturze niektóre jej elementy zaczęły w moich myślach tracić na ostrości. Musiałam na przykład sprawdzić jak nazywali się wspomniani wcześniej bohaterowie, bo zdążyło mi to już umknąć z pamięci. Co ciekawe, historia stworzona przez rosyjskiego pisarza wydawała mi się do pewnego momentu naprawdę ciekawa i oceniam ją całkiem pozytywnie, chociaż mojego pełnego zaangażowania do ostatniej strony Aleksy Konstantynowicz Tołstoj nie zdołał utrzymać.

Szybko przyzwyczaiłam się do XIX-wiecznego stylu pisania i rozgościłam się najpierw na balu, a później w pałacu wiekowej brygadierowej Sugrobiny. Nie czułam wprawdzie strachu na myśl o upiorach, ale autorowi udało się stworzyć klimat niepokoju, wykorzystując do tego nie tylko motyw wampirów, ale także tajemnice z niedalekiej przeszłości, nawiedzone domostwo czy spotkania ze zjawami. Tym, za co należy się uznanie autorowi jest niewątpliwie wzbudzenie w czytelniku niepewności, w kwestii tego, co jest prawdą, a co jedynie wytworem wyobraźni. Aleksy Konstantynowicz Tołstoj naprawdę umiejętnie stosował chwyty, które później jeszcze nie raz będzie można spotkać w literaturze grozy.

Mam z „Upiorem” pewien problem, bo chociaż przyjemnie mi się tę niedługą historię poznawało, to nie zrobiła na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia. W pewnej chwili ta otoczka tajemnicy przestała mnie aż tak intrygować i bez większych emocji przewracałam kolejne strony. Nie było we mnie żalu, że po dotarciu do tej ostatniej musiałam się rozstać z bohaterami, ale mimo to będę miło wspominać spotkanie z autorem.

http://www.k-czyta.pl/2017/03/aleksy-konstantynowicz-tostoj-upior.html

Runiewski nie spodziewał się, że pewien bal stanie się dla niego preludium do niecodziennych i budzących dreszcz niepokoju wydarzeń. Gdy jeden z gości oznajmia mu jakby nigdy nic, że dookoła znajdują się upiory, to coś musi być na rzeczy. Albo rzeczywiście wampiry świetnie się maskują i właśnie upatrują kolejne ofiary albo z głową jegomościa zwanego Rybarenką nie jest już...