Jak tu nie kochać wiekowych powieści grozy, kiedy ich klimat porywa od pierwszej strony, nawiedzone posiadłości otwierają wrota tajemnic, niepokój wypełza z zakamarków wszelakich, a emocje bohaterów sycą zaintrygowaną duszę czytelnika..

Arystokrata Runiewski poznaje na balu urokliwą Daszę. Nie bierze na poważnie ostrzeżeń szlachcica Rybarenki o rzekomych upiorach czyhających na dziewczynę i przyjmuje zaproszenie do posiadłości jej babki. Noc spędza w zielonych komnatach należących do pewnej nieboszczki, gdzie dzieją się rzeczy niezwykłe.. gdy zaczyna wnikać głębiej w przeszłość rodu swej ukochanej, senne koszmary, upiory i wampiry coraz bardziej zaprzątają jego myśli..

Niesamowita była to opowieść i niesamowici jej bohaterowie. Po raz kolejny mogłam poczuć dreszczyk emocji zanurzając się w klimatycznej gotyckiej historii i po raz kolejny utwierdziłam się w przekonaniu, że moje serducho wypełnia się żarem podczas czytania wszelkich staroci.

Jak tu nie kochać wiekowych powieści grozy, kiedy ich klimat porywa od pierwszej strony, nawiedzone posiadłości otwierają wrota tajemnic, niepokój wypełza z zakamarków wszelakich, a emocje bohaterów sycą zaintrygowaną duszę czytelnika..

Arystokrata Runiewski poznaje na balu urokliwą Daszę. Nie bierze na poważnie ostrzeżeń szlachcica Rybarenki o rzekomych upiorach...

Upiór - autorstwa Aleksego Tołstoja to kolejna pozycja na którą natrafiłam szukając nowych tytułów z zagranicznej klasyki grozy. Ta krótka opowieść ujęła mnie już od pierwszych stron - główny bohater trafia na bal, na którym ponoć nie bawią się jedynie śmiertelnicy. Co gorsza, od pierwszego wejrzenia zakochuje się we wnuczce domniemanego upiora, która ponoć ma niedługo paść ofiarą krwiożerczych zapędów jej babki. W tym momencie rozpoczyna się jego poddająca wątpliwościom rozum przygoda a my jako czytelnicy towarzyszymy mu w trakcie niespokojnego snu w owianych złą sławą mrocznych komnatach, włamujemy się z nim do nawiedzonego domu, w którym odbywają się różne, niewytłumaczalne dziwactwa, ba, nawet uczestniczymy w pojedynkach na rewolwery by w końcu finalnie zdecydować czy dajemy wiarę istnieniu upiornej rodziny, czy wolimy przyjąć wersję zbiorowej halucynacji i zabobonów. Ta cała niesamowita, pełna zwrotów akcji i maksymalnie klimatyczna historia mieści się zaledwie na 120 stron - i aż żal, że autor nie chciał rozwinąć jej bardziej.

Jedno jest pewne, ta książka to według mnie kwintesencja literatury gotyckiej, którą z czystym sercem mogę wam polecić.

Upiór - autorstwa Aleksego Tołstoja to kolejna pozycja na którą natrafiłam szukając nowych tytułów z zagranicznej klasyki grozy. Ta krótka opowieść ujęła mnie już od pierwszych stron - główny bohater trafia na bal, na którym ponoć nie bawią się jedynie śmiertelnicy. Co gorsza, od pierwszego wejrzenia zakochuje się we wnuczce domniemanego upiora, która ponoć ma niedługo paść...

Recenzja z bloga o zapomnianych książkach: Milczenie Liter.
www.milczenieliter.pl
***

A.K. Tołstoja poznałem przy okazji antologii rosyjskich opowieści niesamowitych. Jego "Rodzina Wilkołaka" należała do najlepszych opowiadań zbioru. Zachęcony świetnym klimatem, dotarłem i do "Upiora". A żeby do niego dotrzeć, należało się wpierw przedrzeć przez cały szwadron innych Tołstojów-literatów. Odepchnąć łokciem Annę Kareninę od Lwa Tołstoja, ominąć bajkowe chaszcze Aleksego Nikołajewicza...

W końcu się udało, ale gdy już dotarłem do właściwego Tołstoja, pojawił się zawód. Trudno spodziewać się czegoś dobrego, jeśli już na pierwszej stronie opowiadania pada zdanie "Na naszym balu zjawiły się upiory".

Tołstoj jednak ze zręcznością kuglarza prowadzi fabułę. Mamy więc bal z udziałem rosyjskich arystokratów i szlachciców, opuszczone domostwa, nocne majaki, szkielety, tajemnicze obrazy.

Wszystko podane ze smakiem i z nutką niedopowiedzenia. Tołstoj nie wymyśla świata na nowo, nie rewolucjonizuje literatury: dobiera znane wszystkim składniki, doprawiając je swoim talentem. "Upiora" zjada się więc z przyjemnością - koniecznie po zmroku i w samotności!

Obowiązkowo należy wspomnieć o postaciach : swą opowieść Tołstoj zapełnił galerią charakternych postaci - bladym Rybarowem, radcą stanu Tielajewem (nieodłączna tabakiera),czy młodą żmijką - Zofią Karpowną. I to wszystko na ledwie 120 stronach. Bez kiczu, za to z wszechobecnym klimatem grozy. Trudno uwierzyć że Upiór został opublikowany już w 1841 roku.

Mało tego - coś, co wydaje nam się oczywiste na początku historii, obrasta wątpliwościami wraz z kolejnymi stronami. Tołstoj prowadzi wyrafinowaną grę z czytelnikiem - a to element, do którego mam słabość.

Serdecznie polecam!

Recenzja z bloga o zapomnianych książkach: Milczenie Liter.
www.milczenieliter.pl
***

A.K. Tołstoja poznałem przy okazji antologii rosyjskich opowieści niesamowitych. Jego "Rodzina Wilkołaka" należała do najlepszych opowiadań zbioru. Zachęcony świetnym klimatem, dotarłem i do "Upiora". A żeby do niego dotrzeć, należało się wpierw przedrzeć przez cały szwadron innych...

Dobra, psychodeliczna pozycja grozy, oparta w głównej mierze na wampirach (upiorach) i duchach.

Dobra, psychodeliczna pozycja grozy, oparta w głównej mierze na wampirach (upiorach) i duchach.

Runiewski nie spodziewał się, że pewien bal stanie się dla niego preludium do niecodziennych i budzących dreszcz niepokoju wydarzeń. Gdy jeden z gości oznajmia mu jakby nigdy nic, że dookoła znajdują się upiory, to coś musi być na rzeczy. Albo rzeczywiście wampiry świetnie się maskują i właśnie upatrują kolejne ofiary albo z głową jegomościa zwanego Rybarenką nie jest już najlepiej i wyobraźnia płata mu figle. Obie wersje są całkiem prawdopodobne, chociaż ta druga mocniej przemawia do głównego bohatera. Ziarno niepewności zostało już jednak zasiane, a wizyta w posiadłości domniemanych upiorów być może rzuci na wszystko nieco światła.

„Upiór” nie jest książką, którą będę przeżywać po latach, bo prawdę mówiąc już kilka dni po lekturze niektóre jej elementy zaczęły w moich myślach tracić na ostrości. Musiałam na przykład sprawdzić jak nazywali się wspomniani wcześniej bohaterowie, bo zdążyło mi to już umknąć z pamięci. Co ciekawe, historia stworzona przez rosyjskiego pisarza wydawała mi się do pewnego momentu naprawdę ciekawa i oceniam ją całkiem pozytywnie, chociaż mojego pełnego zaangażowania do ostatniej strony Aleksy Konstantynowicz Tołstoj nie zdołał utrzymać.

Szybko przyzwyczaiłam się do XIX-wiecznego stylu pisania i rozgościłam się najpierw na balu, a później w pałacu wiekowej brygadierowej Sugrobiny. Nie czułam wprawdzie strachu na myśl o upiorach, ale autorowi udało się stworzyć klimat niepokoju, wykorzystując do tego nie tylko motyw wampirów, ale także tajemnice z niedalekiej przeszłości, nawiedzone domostwo czy spotkania ze zjawami. Tym, za co należy się uznanie autorowi jest niewątpliwie wzbudzenie w czytelniku niepewności, w kwestii tego, co jest prawdą, a co jedynie wytworem wyobraźni. Aleksy Konstantynowicz Tołstoj naprawdę umiejętnie stosował chwyty, które później jeszcze nie raz będzie można spotkać w literaturze grozy.

Mam z „Upiorem” pewien problem, bo chociaż przyjemnie mi się tę niedługą historię poznawało, to nie zrobiła na mnie jakiegoś wielkiego wrażenia. W pewnej chwili ta otoczka tajemnicy przestała mnie aż tak intrygować i bez większych emocji przewracałam kolejne strony. Nie było we mnie żalu, że po dotarciu do tej ostatniej musiałam się rozstać z bohaterami, ale mimo to będę miło wspominać spotkanie z autorem.

http://www.k-czyta.pl/2017/03/aleksy-konstantynowicz-tostoj-upior.html

Runiewski nie spodziewał się, że pewien bal stanie się dla niego preludium do niecodziennych i budzących dreszcz niepokoju wydarzeń. Gdy jeden z gości oznajmia mu jakby nigdy nic, że dookoła znajdują się upiory, to coś musi być na rzeczy. Albo rzeczywiście wampiry świetnie się maskują i właśnie upatrują kolejne ofiary albo z głową jegomościa zwanego Rybarenką nie jest już...

Przeczytałem jak na razie dwa utwory grozy tegoż autora. Pierwszy to Rodzina wilkołaka w antologii poświęconej grozie (Opowieści niesamowite z prozy rosyjskiej). Drugą jest nią powieść Upiór. Krótka to powieść licząca sobie ponad 120 stron, ale świetna. Autor sięgnął w niej po motyw duchów, wampirów i nawiedzonego domu, gdzie z każdą następną stroną, którą przewracamy kreśli przerażającą historię. Podobał mi się stworzony klimat niepokoju i grozy już od początku gdy, a ponadto nasz bohater jest świadkiem niezwykłych zdarzeń.
Postacie są ciekawe i każdy z nich ma swój charakterek (babunia opowiadająca o swoich latach młodości, tajny radca Tielajew i charakterystyczna cecha czyli tabakiera). Po prostu świetne zarysowane i zapadające w pamięć. Powieść od samego początku aż po zakończenie trzyma w napięciu i wciąga w opowiedzianą przez autora historie. Napisana językiem używanym dawniej co dodaje tylko uroku utworowi.
Polecam miłośnikom starych powieści i opowieści grozy, ponieważ warto przeczytać tą małą książeczkę.

Na podstawie tej powieści powstał krótkometrażowy, ale ciekawy i mroczny polski film grozy, który każdemu również polecam. Klimat niesamowitości jest świetnie odczuwalny, a zakończenie zaskakuje.

Przeczytałem jak na razie dwa utwory grozy tegoż autora. Pierwszy to Rodzina wilkołaka w antologii poświęconej grozie (Opowieści niesamowite z prozy rosyjskiej). Drugą jest nią powieść Upiór. Krótka to powieść licząca sobie ponad 120 stron, ale świetna. Autor sięgnął w niej po motyw duchów, wampirów i nawiedzonego domu, gdzie z każdą następną stroną, którą przewracamy...

Tę i inne recenzje znajdziecie również na:
http://www.blackenedbooks.blogspot.com

Lwa Tołstoja państwo znają? Pewnie tak. Nawet jeśli nie mieliście okazji zapoznać się z jego twórczością, to z pewnością gdzieś usłyszeliście nazwisko twórcy Wojny i Pokoju czy Anny Kareniny. Mało kto jednak wie, że to wcale nie był jedyny piszący Tołstoj. Można znaleźć jeszcze kilku pisarzy o tym samym nazwisku, być może nawet połączonych więzami powinowactwa lub pokrewieństwa z Lwem Tołstojem, między innymi Aleksieja Nikołajewicza Tołstoja - publicystę, dramaturga i wielkiego piewcę komunizmu uważającego że Józef Stalin jest następcą Piotra Wielkiego, a także hrabiego Aleksieja Konstantynowicza Tołstoja.

Niestety, o Aleksym K. Tołstoju znajdziemy raczej niewiele informacji, a już na pewno znacznie mniej niż o Aleksym N. Tołstoju. Wiadomo że był towarzyszem młodości, wówczas jeszcze carewicza, Aleksandra II. Na jego dworze miał później otrzymać funkcję wielkiego łowczego. Studiował na Uniwersytecie Moskiewskim, a także pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Miał okazję realizować się jako dyplomata w trakcie trwającej trzy lata misji (1837-1840) w Frankfurcie nad Menem. To tam prawdopodobnie miał okazję spotkać się z niemiecką literaturą romantyzmu, która miała olbrzymi wpływ na jego późniejszą twórczość być może nawet równorzędny z zafascynowaniem magią i okultyzmem. Pisał powieści fantastyczne i powieści grozy inspirowane szalenie popularnym nurtem powieści gotyckiej i demonologią. Oprócz prozy parał się również dramatem i satyrą, którą ośmieszał reakcję, biurokrację, materializm i radykalizm.

Literacko debiutował opisywanym przeze mnie opowiadaniem "Upiór", wydanym w 1841 roku pod pseudonimem Krasnogórski.

Głównym bohaterem opowiadania, jest młody arystokrata nazywany Runiewskim. Poznajemy go w trakcie jednego z wystawnych bali organizowanym w bliżej nieokreślonym rosyjskim mieście. W trakcie zabawy poznaje człowieka o nazwisku Rybarenko. Ostrzega go on przed obecnością na zabawie wampirów, których jako językowy purysta nazywa upiorami, tłumacząc że słowo wampir to niepotrzebne zanieczyszczenie języka wpływami zachodnimi. Wskazuje również na młodą dziewczynę imieniem Dasza. Ma ona wkrótce paść ofiarą złych sił, które reprezentuje między innymi jej babcia - brygadierowa Sugrobina. Runiewski nie daje wiary opowieści i uznaje Rybarenkę za dziwaka. Zaczyna jednak interesować się Daszą i jej rodziną. Wkrótce zaprzyjaźnia się z jej rodziną. Zamieszkuje również w ich olbrzymim pałacu. Już pierwsza noc, spędzona w pokoju przygotowanym dla dawno zmarłej Praskowii Andriejewny, przekonuje go że w tym pałacu dzieją się dziwne rzeczy...

Sama fabuła Upiora, choć skonstruowana w rewelacyjny sposób ,nie jest przesadnie rozbudowana ani skomplikowana, co wynika ze specyfiki formy literackiej jaką jest opowiadanie. Można ją z łatwością streścić w kilkunastu zdaniach, dlatego pozwolę sobie nie wypowiadać się o niej. W tym przypadku znacznie lepiej będzie skupić się na tym, w jaki sposób cała historia przez autora została przedstawiona.

Upiór Aleksego K. Tołstoja, to bardzo interesująca, szkatułkowa miniatura grozy. Znajdziemy w niej wiele typowych dla dzisiejszych horrorów motywów - motywy wampiryczne, klątwy, upiory, nawiedzone domy, dziwne widzenia i inne niedające się wyjaśnić racjonalnie zdarzenia, które zmieniają racjonalnie patrzącego na świat Runiewskiego w osobę która zaczyna wierzyć że są rzeczy które się filozofom nie śniły.

Również czytelnik w pewnym momencie zaczyna się zastanawiać która wersja historii jest prawdziwa - czy ta opowiadana przez Rybarenkę, czy może ta za którą optują inne postacie. Aleksy Tołstoj prowadzi z czytelnikiem świadomą grę, przedstawiając mu całą serię tajemniczych zdarzeń, a jednocześnie nie podsuwając mu odpowiedzi na pytanie, czy wszystko to co się dzieje w powieści, to rzeczywiście efekt działania Tego Złego, czy raczej wszystko jest jedynie wytworem imaginacji, zmuszając nas do pochłonięcia opowiadania słowo po słowie.

Robi się to z przyjemnością - plastyczny i żywy język Tołstoja jest bardzo klimatyczny, wszystkie dziwne zjawiska przedstawione są w sposób bardzo przekonywujący. Problem tylko w tym, że do czytania Upiora jak i wszystkich horrorów, potrzeba stworzyć sobie odpowiednie warunki. Ja natomiast - przyznam się wam bez bicia - nieco to opowiadanie sprofanowałem. Nie powiem w jaki sposób, żebyście przypadkiem nie próbowali powtórzyć mojego błędu. Bo nie przestraszycie się!

Jeśli przypadkiem natraficie więc na taką oto niepozorną książeczkę (rozmiaru małego notatnika, mającą sto dwadzieścia stron, wydaną przez PiW) weźcie ją. Podejrzewam że będzie kosztować was grosze, a zawsze to nowa, bardzo interesująca pozycja w waszej domowej biblioteczce. Ja swój egzemplarz kupiłem na kiermaszu bibliotecznym za złotówkę. Było warto!

Tę i inne recenzje znajdziecie również na:
http://www.blackenedbooks.blogspot.com

Lwa Tołstoja państwo znają? Pewnie tak. Nawet jeśli nie mieliście okazji zapoznać się z jego twórczością, to z pewnością gdzieś usłyszeliście nazwisko twórcy Wojny i Pokoju czy Anny Kareniny. Mało kto jednak wie, że to wcale nie był jedyny piszący Tołstoj. Można znaleźć jeszcze kilku pisarzy...

Do literatury wampirycznej podchodzę dość sceptycznie. Po przeczytaniu kilku powieści zachodnich (i nie mam tu na myśli “Zmierzchu”, który jest arcychałą) uważałam to za straszną chałę… Jednak twórczość Aleksego Konstantynowicza Tołstoja przywróciła mi wiarę w ten gatunek.

Opowiadanie “Upiór”, czy też po rosyjsku “Упырь” jest dziełem nietuzinkowym! Akcja została świetnie zaplanowana — do samego końca trzyma w napięciu. Bohaterowie również mają swój charakter, a niektórzy wręcz “charakterek”.

Mamy wampiry, stworzenia z planu metafizycznego, widzenia i nawiedzone domy, przez co można przyznać, że niczego nie brakuje. Dobrze skrojona jest również intryga matrymonialna między głównym bohaterem Runiewskim, a jego ukochaną, Darią, oraz jej kuzynką.

Śmiało mogę przyznać, że Aleksy Konstantynowicz Tołstoj jest wirtuozem powieści grozy, choć napisał utwory raczej miniaturowe. Każdemu, kto zachwyca się Drakulą, polecam poczytać “Upiora” — majstersztyk wśród dzieł na temat wampiryzmu.

Do literatury wampirycznej podchodzę dość sceptycznie. Po przeczytaniu kilku powieści zachodnich (i nie mam tu na myśli “Zmierzchu”, który jest arcychałą) uważałam to za straszną chałę… Jednak twórczość Aleksego Konstantynowicza Tołstoja przywróciła mi wiarę w ten gatunek.

Opowiadanie “Upiór”, czy też po rosyjsku “Упырь” jest dziełem nietuzinkowym! Akcja została świetnie...

Ciekawa opowiastka z wampirami, upiorami i zjawami w tle a także jako motyw przewodni w szkatułkowych opowieściach zawartych w tej krótkiej książeczce :)
Bardzo polecam, ponieważ jest to jedna z pierwszych książek z gatunku i można zaliczyć ją do klasyki wampirycznej!

Ciekawa opowiastka z wampirami, upiorami i zjawami w tle a także jako motyw przewodni w szkatułkowych opowieściach zawartych w tej krótkiej książeczce :)
Bardzo polecam, ponieważ jest to jedna z pierwszych książek z gatunku i można zaliczyć ją do klasyki wampirycznej!

Świetna i inteligentna opowieść. Jak zawsze w literaturze rosyjskiej zaskakuje mnie swoistego rodzaju drwina oraz plastyczność języka. Polecam.

Świetna i inteligentna opowieść. Jak zawsze w literaturze rosyjskiej zaskakuje mnie swoistego rodzaju drwina oraz plastyczność języka. Polecam.