Tak się złożyło, że Alistair MacLean, pisarz już za mojego dzieciństwa popadający stopniowo w zapomnienie, ukształtował moje oczekiwania wobec całego gatunku powieści sensacyjno-przygodowych. "Mroczny krzyżowiec" to zaś MacLean odcedzony ze wszystkiego, co najbardziej w jego pisarstwie cenię: brak suspensu uwidacznia absurd wydumanej szpiegowskiej intrygi i teatralną sztuczność dialogów, a zwroty akcji w znacznej większości zwyczajnie nie działają. Dynamika relacji między maczo-protagonistą a plączącą mu się pod nogami damulką w opałach jest tragiczna, a co gorsza - zajmuje w tej przeciętnej długości książce dziwnie dużo miejsca. Przez całą pierwszą połowę "Mrocznego krzyżowca" wydarzenia ledwie łączą się ze sobą w całość, i choć wiadomo, że MacLean prędzej czy później ujawni spajające je nici, moje zainteresowanie intrygą w okolicach 150 strony znajdowało się na mulistym dnie i zdawało się, że się już stamtąd nie podniesie. Pod koniec natomiast absurdy sypały się lawinowo, toteż dojmujące uczucie pustki zastąpiła gniewna irytacja. Pisarstwo MacLeana jako takie na zapomnienie z pewnością nie zasługuje, ale akurat "Mroczny krzyżowiec" nie wzbił się nawet do poziomu przysłowiowej lektury do pociągu.

Tak się złożyło, że Alistair MacLean, pisarz już za mojego dzieciństwa popadający stopniowo w zapomnienie, ukształtował moje oczekiwania wobec całego gatunku powieści sensacyjno-przygodowych. "Mroczny krzyżowiec" to zaś MacLean odcedzony ze wszystkiego, co najbardziej w jego pisarstwie cenię: brak suspensu uwidacznia absurd wydumanej szpiegowskiej intrygi i teatralną...