Choć akcja książki umiejscowiona jest dosyć konkretnie w IX wieku, trudno ją nazwać książką historyczną. To fantazja, wariacja na temat, czy jak to kto chce sobie nazwać. Coś z pogranicza książki historycznej i fantasy, opowieść na długie zimowe wieczory, czy saga o bohaterach snuta przy ognisku. Czyta się tę książkę wspaniale, bo interesujące jest, jak Nienacki splata w całość okruchy wieści o tych czasach, a trzeba mu przyznać, że zebrał je dosyć solidnie. Podobno do napisania książki o początkach państwa polskiego skłonił go sam Paweł Jasienica. I fajnie jest wyobrazić sobie, jak ci dwaj panowie sobie o tym rozmawiali. Bo że rozmowa nie była prowadzona całkiem na serio, tego jestem pewna. W swojej opowieści o założycielu państwa polskiego - Dago ma na imię - autor wykorzystuje także legendy, fantazjując na temat ich powstania. Jak we wszystkich książkach tego autora pisanych z myślą o dorosłym czytelniku jest tu sporo scen brutalnych i nasączonych mocną, zmysłową erotyką, co po prostu traktuję, jako znak rozpoznawczy tego autora. Ale najcenniejsze są uwagi o zdobywaniu i sprawowaniu władzy. Ta warstwa książki jest zupełnie na serio i to ona stanowi główną wartość książki.

Choć akcja książki umiejscowiona jest dosyć konkretnie w IX wieku, trudno ją nazwać książką historyczną. To fantazja, wariacja na temat, czy jak to kto chce sobie nazwać. Coś z pogranicza książki historycznej i fantasy, opowieść na długie zimowe wieczory, czy saga o bohaterach snuta przy ognisku. Czyta się tę książkę wspaniale, bo interesujące jest, jak Nienacki splata w...