Ku mojej ogromnej radości, znalazłem tę książkę w księgarni ze starymi książkami, będąc na wyjeździe w górach. Połknąłem ją w niecałe dwa dni, ale co o niej napisać?

Książka z pewnością trudna.
Po przeczytaniu leciuteńkiego "Końca wakacji" myślałem, że "Zielone kasztany" okażą się podobną książką, zdziwiłem się. Niby to był ten sam styl pisania, co tam, ale jednak inny. Książka również o życiu, również o problemach tego codziennego życia.
Wydaje się cięższa, także do zrozumienia. Autor ni to rusz wplata jakieś wspomnienia bohatera, co sprawia, że można się pogubić w czasie. Jest wiele "warstw czasowych".
Nie czyta się jej już z uśmiechem na ustach, czyta się w o wiele większej zadumie i refleksji.

Ale może trochę o książce:
tu też pojawia się problem (zgodzę się z główną recenzją), trudno powiedzieć, o czym ta książka jest tak naprawdę.
Główny bohater, Marek w wieku licealnym, żyje bez ojca za to z mamą Danutą, dziadkiem i siostrą Irminą. Z żadnym z nich nie może się dogadać, ma problemy z kolegami w szkole, jak i w klubie piłkarskim, w którym gra. Gdzieś tam przeplatają się dziewczyny, ale bardzo niewyraźnie. Wkrótce zachorowuje jego dziadek, w końcu umiera, jego siostra traci włosy w bardzo niezwykłej sytuacji.

Szukałem w tej książce czegoś podobnego do "Końca wakacji", nie znalazłem, ale raczej nie żałuje tego wyboru.
Książka o czymś innym:
o tym, że życie to nie tylko nie kończąca się beztroska.

Ku mojej ogromnej radości, znalazłem tę książkę w księgarni ze starymi książkami, będąc na wyjeździe w górach. Połknąłem ją w niecałe dwa dni, ale co o niej napisać?

Książka z pewnością trudna.
Po przeczytaniu leciuteńkiego "Końca wakacji" myślałem, że "Zielone kasztany" okażą się podobną książką, zdziwiłem się. Niby to był ten sam styl pisania, co tam, ale jednak inny....