Podtytuł "Jak przerwać..." może sugerować, że w książce znajdziemy pewne porady. Tak modne i poszukiwane "jak zrobić to i owo..". Otóż nie za bardzo. A na pewno nie tak jak dzisiaj sie pisze tego typu książki. W tej opisane są różne przypadki, na podstawie których dowiadujemy się o tym czym w wydaniu męskim depresja jest, czym się charakteryzuje, czym się przejawia itp. Na kolejnych stronach przytaczane są historie mężczyzn i ich rodzin - jak depresja je rujnowała i jak z niej wychodzili. Bardzo mocna rzecz! Sądzę, że może przydać się wielu osobom:- mężczyznom, aby zaczęli inaczej postrzegać "słabości"; kobietom w związkach, aby lepiej zrozumiały co się rozgrywa w głowach ich mężczyzn. Nam wszystkim, aby nie zamiatać tego tematu pod dywan, traktować go otwarcie.

Podtytuł "Jak przerwać..." może sugerować, że w książce znajdziemy pewne porady. Tak modne i poszukiwane "jak zrobić to i owo..". Otóż nie za bardzo. A na pewno nie tak jak dzisiaj sie pisze tego typu książki. W tej opisane są różne przypadki, na podstawie których dowiadujemy się o tym czym w wydaniu męskim depresja jest, czym się charakteryzuje, czym się przejawia itp. Na...

Bardzo interesujące studium przypadków amerykańskiego terapeuty, zajmującego się głównie depresją mężczyzn. Choć była ona napisana w końcu lat 90' XX wieku, daje obszerne pojęcie o zagadnieniu, choć skupia się na jednej przyczynie.

Bardzo interesujące studium przypadków amerykańskiego terapeuty, zajmującego się głównie depresją mężczyzn. Choć była ona napisana w końcu lat 90' XX wieku, daje obszerne pojęcie o zagadnieniu, choć skupia się na jednej przyczynie.

Podoba mi sie:
-że odroznia i wyjaśnia depresję jawną i ukrytą,
-porusza temat wrażliwości mezczyzn, i ucieczki od niej
-że porusza temat ważnej i różnej więzi między chłopcem a matka i ojcem
-że jest przydatne w kontekście bycia w relacji z osobą doświadczającą depresji, czy we własnym kryzysie
-że jest przydatna w kontekście czuwania nad rozwojem dziecka, tu chłopca na szczesliwego=autentycznego człowieka
-brakuje mi treści jak wspierać będąc kobieta, lub jak być obok bez szkód dla siebie i chorego. Jak wspierać aby nie wejść w rolę ratowniczki, mamy...

Podoba mi sie:
-że odroznia i wyjaśnia depresję jawną i ukrytą,
-porusza temat wrażliwości mezczyzn, i ucieczki od niej
-że porusza temat ważnej i różnej więzi między chłopcem a matka i ojcem
-że jest przydatne w kontekście bycia w relacji z osobą doświadczającą depresji, czy we własnym kryzysie
-że jest przydatna w kontekście czuwania nad rozwojem dziecka, tu chłopca na...

Całkiem pominięty w literaturze temat męskiej depresji. Warto przeczytać zwłaszcza jeśli jesteś mężczyzną.

Całkiem pominięty w literaturze temat męskiej depresji. Warto przeczytać zwłaszcza jeśli jesteś mężczyzną.

Sięgnęłam po tą książkę ponieważ chciałam lepiej zrozumieć bliską mi osobę. Ja z natury optymistka, łapiąca "dołki" na maksymalnie parę godzin, przyznaję, że nie do końca w ogóle rozumiałam depresję jako chorobę. Nawet powiem więcej myślałam że to taka "modna" choroba naszych czasów. Dzięki tej książce uświadomiłam kilka ważnych rzeczy odnośnie tej choroby. Polecam szczególnie takim jak ja. Na pewno to nie ostatnia pozycja o tej tematyce na mojej półce.

Sięgnęłam po tą książkę ponieważ chciałam lepiej zrozumieć bliską mi osobę. Ja z natury optymistka, łapiąca "dołki" na maksymalnie parę godzin, przyznaję, że nie do końca w ogóle rozumiałam depresję jako chorobę. Nawet powiem więcej myślałam że to taka "modna" choroba naszych czasów. Dzięki tej książce uświadomiłam kilka ważnych rzeczy odnośnie tej choroby. Polecam...

Myślę, że jedną z największych "pandemii" naszych czasów jest depresja. Nieleczona i bagatelizowana latami może okazać się tragiczna w skutkach. I nie ma tu dla mnie większego znaczenia płeć osoby, która się z nią zmaga. Tym razem jednak sięgnęłam po książkę, która przybliża oblicza tej choroby z męskiego punktu widzenia. "Nie chcę o tym mówić. Jak poradzić sobie z męską depresją" to jedna z najnowszych propozycji od @wydawnictwoczarnaowca . Bardzo się cieszę, że po nią sięgnęłam. Spodziewałam się co prawda czegoś odrobinę innego i napisanego bardziej przystępnym językiem (jest mocno fachowy),ale nie czuję się rozczarowana. Lubię książki tego typu.

Autor, prywatnie będący psychoterapeutą, opowiada o depresji, posługując się własnymi doświadczeniami oraz swoich pacjentów. Stara się walczyć z paskudnymi stereotypami, że prawdziwy mężczyzna musi być silny, męski i broń Boże nie okazujący słabości. A tego wymaga się przecież już od małych chłopców. Żeby wzięli się w garść i nie mazali jak baby. A co jeśli właśnie tego potrzebują? Okazywanie słabości nie znaczy, że człowiek jest słaby. Znaczy jedynie, że coś czuje, że nie jest z kamienia i być może po prostu czasami potrzebuje pomocy. Zwykłej rozmowy, potrzymania za rękę, możliwości wyżalenia się. Tak mało, a jednak tak wiele.

Udawanie, że problemu nie ma, spychanie go na bok czy niedopuszczenie do siebie myśli o depresji, najczęściej skutkuje popadaniem w nałogi, rozpadem relacji, trudnością w jej utrzymaniu, braku akceptacji, problemami intymnymi czy nawet agresją. Autor zwraca uwagę na to, że mężczyznom znacznie trudniej przyznać, że z czymś sobie nie radzą, nierzadko czują z tego powodu wstyd. Zupełnie niepotrzebnie!

Uważam, że takie książki nigdy nie przestaną być ważne i potrzebne, dlatego polecam ją każdemu, kto chciałby sobie bardziej zgłębić ten temat.

Myślę, że jedną z największych "pandemii" naszych czasów jest depresja. Nieleczona i bagatelizowana latami może okazać się tragiczna w skutkach. I nie ma tu dla mnie większego znaczenia płeć osoby, która się z nią zmaga. Tym razem jednak sięgnęłam po książkę, która przybliża oblicza tej choroby z męskiego punktu widzenia. "Nie chcę o tym mówić. Jak poradzić sobie z męską...

Mężczyźni od pokoleń uznawani są za silniejszą płeć, wychowuje się ich twardą ręką, uczy małe dzieci, że przecież "chłopaki nie płaczą". To sprawia, że dorośli mężczyźni przestają być zdolni do okazywania emocji, ukrywają swoje uczucia, bo wydaje im się, że jeśli pozwolą sobie na nie to ich męskość na tym straci. Ucieczką od cierpienia stają się często używki, co z kolei prowadzi nieuchronnie do pogłębiania się ich depresji.

Terrence Real jest psychoterapeutą, który prowadzi terapie z mężczyznami pogrążonymi w depresji zarówno grupową, rodzinną jak i indywidualną. W swojej książce przedstawia czytelnikowi historie pacjentów, techniki leczenia jakie stosuje, a co najważniejsze wyjaśnia przyczyny pojawienia się depresji. Nikogo zapewne nie zdziwi jak ważną rolę w życiu człowieka odgrywa dzieciństwo. Stereotypowe wychowanie najczęściej wyrządza więcej krzywdy, niż byśmy chcieli. Dziewczynkom pozwala się na bycie emocjonalną, więc kiedy po przeżytej traumie ujawnia się depresja - łatwo ją zdiagnozować i przystąpić do leczenia. Niestety, o wiele trudniej jest z mężczyznami. Wielu z nich nawet nie zdaje sobie sprawy z własnych problemów, bagatelizują swój stan aż do momentu, kiedy tracą swoich najbliższych lub próbują popełnić samobójstwo. Wtedy po raz pierwszy trafiają na tzw. kozetkę i nie potrafią wytłumaczyć, co się wydarzyło. Ukryta depresja objawia się przez nich gównie obwinianiem innych o swój los, odreagowaniem i agresywnością. Ciężko im zajrzeć w głąb siebie i utożsamić z własnymi emocjami, dlatego tak istotne jest, by podjęli się leczenia.

"Nie chcę o tym mówić" to wartościowa pozycja, walcząca z cywilizacyjnym tabu zaburzeń psychicznych. Real w sposób przejrzysty ukazuje nam problem, z którym boryka się duża część społeczeństwa, a który nadal jest dyskryminowany. Bardzo cenne dla mnie było to, że autor podjął się opisania własnych przeżyć, wspomnień z dzieciństwa i podzielił się obrazem depresji, której doświadczył na własnej skórze. Chociaż przy czytaniu towarzyszył mi smutek, polecam się z nią zapoznać.

Mężczyźni od pokoleń uznawani są za silniejszą płeć, wychowuje się ich twardą ręką, uczy małe dzieci, że przecież "chłopaki nie płaczą". To sprawia, że dorośli mężczyźni przestają być zdolni do okazywania emocji, ukrywają swoje uczucia, bo wydaje im się, że jeśli pozwolą sobie na nie to ich męskość na tym straci. Ucieczką od cierpienia stają się często używki, co z kolei...

Temat tabu.

Powoli wygląda to już nieco inaczej, jednakże depresja jako taka wciąż pozostaje tematem tabu. I to w wymiarze ogólnospołecznym. A co dopiero mówić o męskiej depresji! Wszak stereotypowo patrząc mężczyzna to opoka, żywiciel rodziny, ostoja, obrońca, ktoś kto zapewnia byt. I tak dalej, i tak dalej... Ktoś taki miałby cierpieć na depresję? W ogólnospołecznym rozumieniu często jest to absurd... A jednak. Mężczyzn także to dotyka. "Nie chcę o tym mówić" to bardzo ważna książka, która jest szansą na przełamanie tabu oraz na zaprzeczenie stereotypowym mechanizmom wyparcia dotyczącym męskiej depresji. Ona istnieje. Zaprzeczanie temu faktowi przynieść może tylko i wyłącznie straty zamiast zysków.

Terrence Real czerpie w niniejszej książce z doświadczeń zarówno własnych, jak również z doświadczeń swoich pacjentów. Okazuje się, że to tacy sami ludzie jak my - ze swoim życiem, swoimi problemami, swoją codziennością... Jaki płynie stąd wniosek? Depresja może dotknąć każdego. Mnie, Ciebie - każdego. Mężczyznę również.

O ile przełamywanie stereotypów dotyczących depresji jako takiej jest trudne, o tyle walka ze społecznym postrzeganiem męskiej depresji (tudzież ze zjawiskiem jej powszechnej negacji) jest już iście heroiczną walką z wiatrakami. Przez całe wieki obraz mężczyzny był względnie prosty i w swej istocie całkowicie wykluczający jakąkolwiek słabość. A jako, że depresja jest właśnie słabością... to nie ma dla niej miejsca w społecznie akceptowalnym obrazie mężczyzny. Real próbuje walczyć z tym stereotypem kolejno punktując wszystkie przemilczenia w tej materii oraz wynikające z owych przemilczeń fatalne konsekwencje.

Z wywodów Reala można wysnuć na początek jeden porażający wniosek: męski pracoholizm, uzależnienia, agresja, problemy intymne, czy też trudności w nawiązywaniu prawidłowych relacji społecznych mają lub mogą mieć nierozerwalny związek z męską depresją. Czasem są jej przyczyną, czasem skutkiem - jednak związek jest zauważalny. Paradoksem jest tutaj to, że te same czynniki, które przyczyniają się do depresji sprawiają, że jej nie dostrzegamy.

Autor zwraca w kolejnych rozdziałach uwagę na kluczowe elementy depresji dotykającej brzydszej płci. Najpoważniejszym problemem z nią związanym jest fakt jej wypierania, zaprzeczania jej oraz ciągłej negacji istnienia jakiegokolwiek problemu. Real zwraca także uwagę na związek depresji z poczuciem wstydu i tym, że fakt jej istnienia w pewien sposób - jakkolwiek idiotycznie to zabrzmi - uraża męską dumę... Ten schemat myślenia prowadzi tylko i wyłącznie do ukrywania problemu, a więc jest rozwiązaniem fatalnym.

W dalszej części książki autor omawia powiązania stanów depresyjnych z uzależnieniami, z utratą zdolności do nawiązywania prawidłowych relacji społecznych, z problemem w postaci impotencji i nieustannym zamykaniem się w sobie chorego, który we własnym odczuciu przestaje być mężczyzną jeśli pozwoli sobie na słabość i przyznanie przed sobą prawdy o własnym problemie. Tak to bowiem właśnie wygląda - chory wie, że coś jest z nim nie tak, podejrzewa nawet co to może być, jednak społeczne stereotypy i mechanizmy funkcjonujące od dziesięcioleci są tak silne, że wiążą mu ręce i w efekcie zamiast szukać pomocy... popada w coraz gorszy stan. Smutne, ale prawdziwe.

Real skupia się na wielu negatywach, ale wskazuje także szereg działań naprawczych, które możliwe są do podjęcia. Autor posiłkuje się tutaj przykładami z własnej pracy terapeutycznej, co jest niezwykle cenne, pomaga bowiem sprowadzić istotę problemu z poziomu czysto teoretycznej abstrakcji do wymiaru bardzo ludzkiego, w którym rzeczywiście można coś z tym problemem zrobić. To bardzo pokrzepiająca część lektury.

Książka jest bardzo pouczająca. Nie boję się także powiedzieć, że ważna. Społeczne niezrozumienie i negacja omawianego tutaj zjawiska są wciąż zbyt silne, ażeby każdej książki dotykającej istoty omawianego problemu nie nazwać bardzo ważnym głosem w tej sprawie. "Nie chcę o tym mówić" jest właśnie takim głosem. Warto go usłyszeć.

Dziękuję Wydawnictwu Czarna Owca za egzemplarz recenzencki.

#NieChcęoTymMówić #MęskaDepresja #Depresja #TerrenceReal #CzarnaOwca

https://cosnapolce.blogspot.com/2020/08/nie-chce-o-tym-mowic-jak-poradzic-sobie.html

Temat tabu.

Powoli wygląda to już nieco inaczej, jednakże depresja jako taka wciąż pozostaje tematem tabu. I to w wymiarze ogólnospołecznym. A co dopiero mówić o męskiej depresji! Wszak stereotypowo patrząc mężczyzna to opoka, żywiciel rodziny, ostoja, obrońca, ktoś kto zapewnia byt. I tak dalej, i tak dalej... Ktoś taki miałby cierpieć na depresję? W ogólnospołecznym...

Polecam.

Polecam.

Książkę tę dostałam od pewnej bliskiej mi osoby której poskarżyłam się , że nie bardzo ostatnio dogaduję się z osobą jeszcze mi bliższą . Z osobą z którą dzielę życie . Z moim mężczyzną . To bardzo dobra pozycja , otworzyła mi oczy na wiele spraw i zachowań mojego faceta których nie zauważałam , a nawet jak zauważałam to interpretowałam zupełnie inaczej niżby należało . Autor w mojej ocenie jest bardzo wiarygodny , właśnie przez to że nie pisze ciągiem psychologicznych terminów i regułek , ale podaje konkretne przykłady . Każdy z podanych przykładów analizuje i opisuje bardzo po prostu i po ludzku . Nie trzeba mieć magistra z psychologii by zrozumieć jego wywody . A jeszcze większej wiarygodności dodaje tej pozycji historia samego autora , którą też bez owijania w przysłowiową bawełnę , opisuje . Swoje '' poszarpane '' relacje z ojcem . Swój młodzieńczy hipisowski bunt i wszystko co było z tym związane , czyli narkotyki , erotyczne awantury , drobne przestępstwa i brawurowe narażanie swego życia . Autor sam przeszedł długa , krętą i trudną drogę by w końcu pomagać innym . Polecam tę książkę wszystkim bez wyjątku .

Książkę tę dostałam od pewnej bliskiej mi osoby której poskarżyłam się , że nie bardzo ostatnio dogaduję się z osobą jeszcze mi bliższą . Z osobą z którą dzielę życie . Z moim mężczyzną . To bardzo dobra pozycja , otworzyła mi oczy na wiele spraw i zachowań mojego faceta których nie zauważałam , a nawet jak zauważałam to interpretowałam zupełnie inaczej niżby należało ....