Opasłe tomiszcze opisujące życie i panowanie człowieka, który zabił więcej ludzi niż Hitler i Stalin, a mimo wszystko wciąż pozostaje niedoceniany w gronie największych katów-totalitarystów. Autorzy to pochodząca z rodziny komunistycznych działaczy Chinka, która w latach 80. wyjechała do Wielkiej Brytanii oraz jej mąż, Brytyjczyk. Oboje stworzyli swoiste opus magnum, zbieraniu informacji do którego poświęcili całe lata, przesiadując w bibliotekach i rozmawiając z przywódcami, politykami, dawnymi bonzami i ich ofiarami.
Nie jest to typowa biografia, jakie dostępne są w księgarniach ostatnimi czasy. Nie znajdziemy tu plotek na temat Mao czy dokładnych opisów jego ekscesów seksualnych - autorzy koncentrują się na dojściu Zedonga do władzy i machinacjach, które mu to ułatwiły, a następnie na działaniach politycznych, które ułatwiły mu jej utrzymanie, choć do dziś nie są znane Chińczykom, uważającym Mao za bohatera. Jung Chang, jako córka komunistów, nie krytykuje samej ideologii komunistycznej, miejscami nawet odniosłam wrażenie, że ją milcząco popiera, lecz nie zachowuje się nachalnie w tym ani nie prowadzi jakiejkolwiek agitacji. Pokazuje za to w jaki sposób Mao wykorzystywał naiwność i idealizm oraz jak tę ideologię uczynił swoją znakomitą metodą do uczynienia z siebie półboga, choć sam był hipokrytą nawet z punktu widzenia samych komunistów. Dowiadujemy się, w jaki sposób manipulował konfliktami międzynarodowymi, by uzyskać własną broń jądrową czy jak starał się wręcz skłócić państwa między sobą, żeby tylko poszerzyć sferę swoich wpływów. Z tez autorów wynika, iż Mao nie wierzył naprawdę w ani jedno swoje słowo - a wszelkie jego hasła i działania ideologiczne motywowało jedynie to, że swym megalomańskim umyśle dążył do władzy totalnej. Ogromną zaletą książki jest to, że nie widać w niej autora, tylko bohatera. Prócz tego - ładny font, elegancki papier, brak literówek (!), twarda i elegancka okładka.
Dostrzegłam pewną niekonsekwencję - np. Hallidayowie wyraźnie wykazują, jak niewiarygodnym źródłem był Snow, jak został zmanipulowany, jak był tubą propagandową Zedonga, itp, co nie przeszkadza im korzystać z jego tekstów jako źródła w opisywaniu dzieciństwa i młodości Mao. Nie ogarniam zupełnie, jak można nazwać hunwejbinów "purytanami", bo żadne ze znaczeń tego słowa do nich nie pasuje (czyżby złe tłumaczenie z angielskiego?). Nie podobało mi się również używanie słów potocznych, co kompletnie nie pasowało do stylu całej książki (głównie słowo "koleś", "kolesie") - nie wiem, na ile to również "wina" tłumacza.
No i wkładki ze zdjęciami kiepsko wszyte - jedna z kartek od razu mi wyleciała, za co bibliotekarka mnie zabij

Opasłe tomiszcze opisujące życie i panowanie człowieka, który zabił więcej ludzi niż Hitler i Stalin, a mimo wszystko wciąż pozostaje niedoceniany w gronie największych katów-totalitarystów. Autorzy to pochodząca z rodziny komunistycznych działaczy Chinka, która w latach 80. wyjechała do Wielkiej Brytanii oraz jej mąż, Brytyjczyk. Oboje stworzyli swoiste opus magnum,...