Bardzo dobra część "Sagi o ludziach lodu"! Opowieść zaczyna się trochę nieciekawie, wprowadzając nieznanych, postronnych bohaterów, którzy jak się okaże odegrają niezwykle ważną rolę. Książka kończy się też trochę niezdarnie.
Jednak przyznaję, że ta historia mnie intensywnie wciągnęła i przeczytałam ją niemal jednym tchem.

Tym razem poznajemy historię trochę zapomnianego Tristana, uwiedzionego we wczesnej młodości i z premedytacją zarażonego chorobami wenerycznymi. W konsekwencji tych przykrych wydarzeń, Tristan został impotentem, który na próżno i z coraz mniejszym entuzjazmem szuka w życiu radości. Jak pokazuje pisarka i jemu pisane jest szczęście, najważniejsze to słuchać głosu serca i pozostać dobrym człowiekiem.
Chociaż wątek o tajemniczym i niebezpiecznym zakonie został skrojony na przełomowy dla całego rodu Ludzi Lodu, to odniosłam wrażenie, że jest jakby na siłę upchnięty. Szczególnie przemawia za tym fakt, że właściwie rozwija się on dopiero na końcu książki.

Warto również dodać, że pisarka tym razem pokusiła się o dość brutalne i krwawe wydarzenia, którą dynamizują opowieść.

Bardzo dobra część "Sagi o ludziach lodu"! Opowieść zaczyna się trochę nieciekawie, wprowadzając nieznanych, postronnych bohaterów, którzy jak się okaże odegrają niezwykle ważną rolę. Książka kończy się też trochę niezdarnie.
Jednak przyznaję, że ta historia mnie intensywnie wciągnęła i przeczytałam ją niemal jednym tchem.

Tym razem poznajemy historię trochę zapomnianego...