“Pożegnanie z Afryką”, to powieść, którą nie tylko dobrze się czyta, ale przede wszystkim dobrze odbiera. Autorka bowiem przelała na papier cała swoja miłość do czarnego kontynenty. I chociaż powieść ta osadzona jest w epoce czasów kolonialnych, które nie są chlubne dla Europy, to jednak nie sposób nie docenić i nie pochylić głowy nad tym w jaki sposób, z jaką pokorą i sympatią odnosi się do afrykańskiej fauny flory. Sposób w jaki wyraża się o swoich i napotkanych zwierzętach niejednokrotnie wprawiał mnie w pozytywne zdumienie. Należy też zauważyć, ze ta miłość do zwierząt nie przeszkadzała autorce by wrzucić sztucer lub inne cholerstwo na plecy i ustrzelić tego czy tamtego zwierzaka. Ale ja to sobie tłumacze inna mentalnością i wiem, ze dziś mogłaby być gorliwa obrończynią zwierząt.
Poznajemy też w tej powieści zwyczaje tubylców, ich stosunek do prawa, obrzędy, mentalność i tradycje.
To ile kóz można było dostać za córkę która się chciało wydać za mąż, jaką grzywnę otrzymać za zabitego syna, to wszystko i wiele innych obyczajów, które mogą wprowadzać współczesnego czytelnika w osłupienie. Ale cóż... takie były czasy i nic się na to nie poradzi. A postać autorki, przynajmniej ta którą pokazuje nam na kartach swej powieści, że nic nie jest w życiu ani czarne, ani białe.

“Pożegnanie z Afryką”, to powieść, którą nie tylko dobrze się czyta, ale przede wszystkim dobrze odbiera. Autorka bowiem przelała na papier cała swoja miłość do czarnego kontynenty. I chociaż powieść ta osadzona jest w epoce czasów kolonialnych, które nie są chlubne dla Europy, to jednak nie sposób nie docenić i nie pochylić głowy nad tym w jaki sposób, z jaką pokorą i...