Druga część dziennika za mną. Szału nie ma, ale zawsze to Archer. Swoją drogą trzeba nie lada talentu, żeby opisać dzień po dniu swój pobyt w więzieniu i nie zanudzić przy tym czytelnika. Jeffrey Archer nawet skład menu na stołówce w więzieniu Wayland potrafi opisać w ciekawy sposób.

Zastanawia mnie fakt, że w Wielkiej Brytanii żyje tak wielu analfabetów. Ja rozumiem, że więźniowie to nie przeciętni obywatele kraju, ani tym bardziej żadna elita intelektualna, ale mimo wszystko jest to co najmniej dziwne.

Kolejną kwestią jest to, co nie do końca udało się autorowi. Otóż o ile więzienie Belmarsh opisane w I tomie dziennika miało stanowić piekło, a Wayland z II tomu miało być już czyśćcem, o tyle nie można tego odczuć w czasie lektury. Archer w pierwszym tomie zbytnio skupił się na charakterystyce współwięźniów, przez co Wayland wydaje się momentami nawet gorsze od Belmarsh, bowiem tutaj z kolei Archer uwypuklił nieżyciowe przepisy i zasady panujące w więzieniu.

Ogólnie książka nie porywa jak powieści Archera, ale jak na dziennik, to jest lepiej niż dobrze. No cóż, w końcu to Jeffrey Archer.

Druga część dziennika za mną. Szału nie ma, ale zawsze to Archer. Swoją drogą trzeba nie lada talentu, żeby opisać dzień po dniu swój pobyt w więzieniu i nie zanudzić przy tym czytelnika. Jeffrey Archer nawet skład menu na stołówce w więzieniu Wayland potrafi opisać w ciekawy sposób.

Zastanawia mnie fakt, że w Wielkiej Brytanii żyje tak wielu analfabetów. Ja rozumiem, że...