Dziwna sprawa z tym tytułem, a konkretnie. I podobała się, i nie.



Z jednej strony minusy (bo z kolei plusy były takie, które warto zachować na koniec dla podbudowania lepszego wrażenia) - brnie się ciężko. Dialogi są zapisywane w jakiś paskudny, okropnie paskudny sposób, jak rozpisane role w teatrze, to znaczy, imię wypowiadającego się, dwukropek, wypowiedź. Wprowadzanie nowych bohaterów też pozostawia sporo do życzenia, bo jest to sposób na wrzucanie ich jak popadnie. Często łapałam się na tym, że nie wiem, kim jest wypowiadająca się osoba. Bardzo łatwo się w nich pogubić, tak samo jak i w tym, co się właściwie obecnie dzieje. Wiele akcji wynika z dialogów, które z kolei są bardzo naturalne, zbyt naturalne, jak na słowo pisane – rozmawiający ludzie wiedzą, o czym mówią, czytelnik nie zawsze. Zdarzały się też momenty, kiedy bolało przebrnięcie przez każdą stronę, ale te były rzadkie.



Teraz plusy, bo i takie są. Przede wszystkim, bardzo ładnie odmalowana epoka. Opisy walk, najczęściej mało poruszające, ale zdarzają się momenty, na które warto zwrócić uwagę. Relacje Joanny z otaczającymi ją rycerzami, początkowo pogarda z ich strony, zmieniająca się w prawdziwą przychylność. Wreszcie problemy typowych ludzi średniowiecza i ich podział. Walki o chwałę, honor, ale też mroczniejsze strony życia. Wreszcie, sama historia, chyba każdy ją zna, a warto poznać dokładniej. No i wprowadzenie bardzo ciekawych historycznych (i nie tylko – Bertrand mnie urzekł, a zdaje się, że nie do końca jest „historyczny”, chociaż mogę się mylić) postaci, jak Gilles de Rais, pokazany jako rycerz trochę nieziemskiej urody i równie niesamowitych pasji, przyszły zbrodniarz i seryjny morderca, czy Étienne de Vignolles, czyli la Hire. Pierwszy z nich swoją niezwykłością łapie za serce i nie wydaje się zdolny do tego, co zrobi w przyszłości, ale przez cały czas, gdy występuje na kartach powieści, ciągną się za nim jakieś niedopowiedziane skłonności i czyny. Wydaje mi się, że już sam de Rais stanowi duży plus dla całej książki.



Podsumowując, książka trochę bardziej wymagająca, skupienia, nastawienia, włączenia wyobraźni – bo niestety same opisy nie uruchomią jej automatycznie, przynajmniej u mnie tego nie zrobiły. Powiem tak: warto spróbować się w nią wczuć i warto przez nią przebrnąć.

Dziwna sprawa z tym tytułem, a konkretnie. I podobała się, i nie.



Z jednej strony minusy (bo z kolei plusy były takie, które warto zachować na koniec dla podbudowania lepszego wrażenia) - brnie się ciężko. Dialogi są zapisywane w jakiś paskudny, okropnie paskudny sposób, jak rozpisane role w teatrze, to znaczy, imię wypowiadającego się, dwukropek, wypowiedź. Wprowadzanie...