Dla fanów Warhammera 40000.
Duchy Gaunta (tudzież Duchy Abnetta?) to najbardziej znany regiment Gwardii Imperialnej w całym uniwersum 40k. Jak na razie napisane zostało 13 tomów opisujących losy tego osławionego/niesławnego regimentu lekkiej piechoty. Przyznaję, że jestem oczarowany tymi powieściami. Pierwszy tom (Pierwszy i Jedyny z Tanith) zdobył moje uznanie. Osiągnął to dynamiczną akcją, ukazaniem okropności i brutalności totalnej wojny, w którą wmieszano elementy science fiction magii (ludzie przeciw maszynom, maszyny przeciwko magii, istoty ludzkie przeciwko istotom nieludzkim) i przede wszystkim całą plejadą różnorodnych i barwnych charakterów. Chciałem o tym wspomnieć gdyż Nekropolia jest kontynuacją losów nie tylko głównego bohatera - dowódcy Ibrama Gaunta, ale kontynuacją losów wielu służących w Pierwszym i Jedynym żołnierzy. Bohaterów jest wielu, każdy o niepowtarzalnym charakterze, umiejętnościach czy nastawieniu do współtowarzyszy. (osobiście zagłębiając się w kolejne tomy ze strachem w sercu przerzucałem kolejne kartki gdyż obawiałem się, że autor powieści uśmierci któregoś bohatera, z którym się przez tyle książek zżyłem i których polubiłem).
Ale dość tego - czas przejść do samej "Nekropolii"
Nie będę streszczał tutaj fabuły, ani atakował nazwami. Nie powiem też jak powieść się zaczyna, bo bardzo trudno jest to ubrać tylko w kilka słów. Napiszę jednak, że fabuła jest bogata w różnorodne wątki, akcja jest dynamiczna, pełna intryg oraz scen batalistycznych.
Wojna w Nekropolii potrafi piorunować efektem masowości. W oblężonym, zamieszkiwanym przez około czterdzieści milionów obywateli mieście żołnierze ścierają się ze sobą milionami, czołgi i inne śmiercionośne maszyny liczy się w dziesiątkach tysięcy, a cierpiących umierających, a czasem nawet mordowanych podczas wojny cywili liczy się nawet w dziesiątkach milionów. Liczby trudne do wyobrażenia, a mimo to uważam, że autor powieści ukazał to bardzo dobrze, bardzo malowniczo i (o ile o czymś takim może być mowa w science fiction) realistycznie. Ani razu nie zastanawiałem się "gdzie do jasnej on to wszystko pomieści". Sceny walk są brutalne, krwawe i epickie. To powieść wielu bohaterów, widziana z wielu perspektyw, wieloma oczyma.
Jakie są wady Nekropolii? Dramatyzm niektórych sytuacji czasem może wydać się tanim, gdyż budowany jest "na dużej liczbie trupów". Niektórym nie podobać się może również walka mieczem i ogólnie liczne starcia na broń białą w świecie, co prawda mrocznej mrocznej, ale nadal przyszłości zdominowanej przez broń palną. Epickość może wymagającym czytelnikom wydać się wręcz infantylną. Czego jednak oczekiwać się od mrocznej Space Opery? Wystarczy lubić ten gatunek albo go mijać.
Nekropolię można przeczytać nie znając dwóch poprzednich tomów, ale bez obeznania w uniwersum 41go tysiąclecia trudno będzie odnaleźć się w temacie.
Dla fanów 40k Nekropolia, tak jak inne powieści z sagi o "Duchach Gaunta" to pozycja moim zdaniem obowiązkowa. Dla fanów militarnej science fiction również. Ale uniwersum 40k nie jest szeroko znane, więc wielu ludziom trudniej będzie z pewnością dotrzeć do tej książki, albo należycie ją zrozumieć.

Dla fanów Warhammera 40000.
Duchy Gaunta (tudzież Duchy Abnetta?) to najbardziej znany regiment Gwardii Imperialnej w całym uniwersum 40k. Jak na razie napisane zostało 13 tomów opisujących losy tego osławionego/niesławnego regimentu lekkiej piechoty. Przyznaję, że jestem oczarowany tymi powieściami. Pierwszy tom (Pierwszy i Jedyny z Tanith) zdobył moje uznanie. Osiągnął to...