Beletrystyka. Fikcja w oparciu o fakty.
Zdumiewająca. Porywająca. Fascynująca. Trudno się oderwać.

Wiek IX. Mroczny i ciemny. Zabobonny i przesądny. Smród, brud i ubóstwo. Wiek analfabetyzmu i braku jakiejkolwiek nauki. Stulecie mentalnej stagnacji. Wąskie i proste horyzonty myślowe nie pozwalające na rozwinięcie się najprostszych argumentów logicznych. Tak wąskie i proste, że oskarża się o herezję lub magię za każdym razem, gdy sytuacja wymaga choć odrobiny rozsądku lub rozumu. ’Niektóre idee są niebezpiecznie.’ – szczególnie, gdy człowiek nie usytuowany rodzi się z darem intelektu; a jeśli ten człowiek to bystra kobieta... wybryk natury... powinno się jej diabła zza skóry wypędzić... powinno się jej demony z duszy wyegzorcyzmować...

Wiek IX. Pełny okrucieństwa i barbarzyństwa; począwszy od rodziny, a skończywszy na relacjach między tworzącymi się dopiero narodami. Wiek bezprawia, kłamstwa, fałszu, intryg, spisków, przekupstwa, morderstwa... gdzie dostojnicy państwowi i kościelni swe stanowiska zajmują wyłącznie dzięki wielkiej polityce matactw własnych lub cudzych przezorności i interesów... gdzie wszystko zdobywa się wojną, strachem, zniszczeniem, zdradą... gdzie kwitnie rozpusta, obżarstwo i alkoholizm, chowane za wielką pobożnością i pełnym zaufaniem w oddanie się pod wolę bożą... Wiek, po którym niewiele pozostało źródeł pisanych... a i one są niespójne, wybiórcze, szczątkowe i... niewiarygodne...

W ubogiej rodzinie kanonika rodzi się Joanna. Dziewczynka zdecydowanie wyprzedzająca swój wiek. Upokarzana za niezrozumiałą przez czasy, w których przyszło jej żyć, umiejętność myślenia. Przeróżnymi splotami losu trafia na ludzi, którzy nie tylko pomagają się jej uczyć, ale także stymulują do rozwijania swego daru czy też ukrywają jej prawdziwą tożsamość. Bowiem Joanna wie, że nauki można pobierać wyłącznie mężczyznom; choćby ta nauka była jedynie bezmyślnym klepaniem na pamięć zasłyszanych fragmentów Biblii. Nauką zajmowały się bowiem wyłącznie struktury Kościelne. Joanna, niezbyt urodziwa niewiasta, w przebraniu mężczyzny trafia do opactwa, gdzie dość szybko przyswaja sobie m.in. sztuki medyczne. Bliska zdemaskowania udaje się na pielgrzymkę do Rzymu, który postrzega jako centrum wszelkiej wiedzy i bogactwa umysłowego. Rzym ją jednak rozczarowuje, albowiem i tam nie brak analfabetów nie umiejących poprowadzić dysputy; nie umiejących wyksztusić z siebie lub zrozumieć choćby najprostszego argumentu logicznego. Trudno jej żyć wśród ludzi aż tak ograniczonych. Trudno jej udźwignąć życie, bo wciąż musi w swych słowach i czynach pamiętać, że pewne idee są niebezpiecznie; są zagrożone pomówieniem o magię czy herezję, nawet, gdy się jest poważanym uczonym mężczyzną. Musi ‘lawirować’ wykazując się niezwykłą dyplomacją. Przy czym najbliższą jej sercu pieśnią, jest pieśń o wolności, równości, dostępie do nauki i godnym życiu dla wszystkich niezależnie od ich rodowego pochodzenia, czyli o tym wszystkim czego nigdy by nie miała, gdyby nie sploty okoliczności, które wyrwały ją z ubogiego domu zacofanego kanonika i odwaga by poprowadzić swe życie właśnie jako mężczyzna. Pewnego dnia, Joanna, jako Brat Jan, zupełnie nieoczekiwanie zostaje wybrana z woli ludu na Księcia Rzymu. Jej tożsamość odkryta zostaje dopiero w chwili śmierci, po dwu latach Pontyfikatu.

Czy istniał Papież Joanna? – pierwszy raz z taką uwagą, przyjemnością i nieukrywaną ciekawością przeczytałam posłowie autora.

Uważam, że książka warta jest przeczytania. I to warta z kilku względów. Pióro autorki, które zaczarowało tę opowieść w niezwykle zajmującą. Niesamowita dbałość o dostępne fakty historyczne, wokół których ta opowieść narosła. Bezlitosne i okrutne oddanie realizmu życia codziennego ludzi współcześnie żyjących. Niezwykłe i bardzo odmienne od siebie postacie. Osoba Joanny, która nie mieści się w czasie; która wprost ‘użera’ się, nie tylko wewnętrznie w świecie swych myśli, z rzeczywistością w której przyszło jej żyć; realizująca się, mimo świadomości życiowych strat i ryzyka jakie ponosi. Brak autorskiej interpretacji na dobre i złe, po prostu przedstawienie tak jest i trzeba się w tym znaleźć. Kawał porządnej historii IXw. Kościoła, bez obłudy i propagandy, ale też i bez piętnowania.

Moim zdaniem: naprawdę warto!

Beletrystyka. Fikcja w oparciu o fakty.
Zdumiewająca. Porywająca. Fascynująca. Trudno się oderwać.

Wiek IX. Mroczny i ciemny. Zabobonny i przesądny. Smród, brud i ubóstwo. Wiek analfabetyzmu i braku jakiejkolwiek nauki. Stulecie mentalnej stagnacji. Wąskie i proste horyzonty myślowe nie pozwalające na rozwinięcie się najprostszych argumentów logicznych. Tak wąskie i...