Nastolatka z bardzo bogatego, tzw. dobrego domu dla której najbliżsi nie mają czasu, nawiązuje kontakt ze złym środowiskiem, które ją fascynuje do tego stopnia, że zastępuje rodzinę i powoli przejmuje nad nią kontrolę.
Historia i scenariusz jakich wiele. I jeszcze ten tytuł jak z romansidła... Gdyby ktoś w ten sposób opisał tę książkę to bym po nią nie sięgnął :)

Zwabiło mnie tło historyczno-obyczajowe, którym jest przedrewolucyjna Rosja, bolszewicy i ich nowy porządek oraz zagłada starego świata. Teraz cała historia wygląda tak: córka bogatego żydowskiego przemysłowca, członka petersburskiej elity, pretendującego do bycia takim samym obywatelem jak wysoko urodzeni Rosjanie, nawiązuje kontakt z bolszewickim podziemiem. Nikt z rodziny nie ma czasu aby zajmować się i rozmawiać z dzieckiem i nie zauważa, że tę rolę przejmują obcy ludzie, którzy na początku po prostu poświęcają mu uwagę i toczą wspólne dyskusje na niewinne tematy. Tak niewiele. Niepostrzeżenie, błaho wyglądające rozmowy zamieniają się w szkolenie ideologiczno-konspiratorskie.
Po pewnym czasie okazuje się, że ani rodzice nie znają dziecka ani dziecko nie czuje z nimi więzi i tak naprawdę staje się wrogiem. Wrogiem klasowym. Wrogiem nieświadomym tego, jaki przygotowuje najbliższym los, kiedy będzie musiała się odciąć od rodziny, tradycji, swojego pochodzenia. Kiedy trzeba będzie się zaprzeć wszystkiego co było wcześniej.

Druga część powieści to skok o ponad 20 lat, do roku 1939. Zaskoczyło mnie to, i już myślałem, że Montefiore zrezygnował z pokazania wydarzeń po przejęciu władzy przez bolszewików i przetoczeniu walca terroru nie tylko po rosyjskiej arystokracji ale po całym społeczeństwie: inteligencji, kułakach, duchowieństwie itd. A jednak nie zrezygnował i właśnie ta druga część jest najciekawszym szkicem postaw ludzi radzieckich, samookłamywania się, niezachwianej wiary w komunizm i nieomylność towarzysza Stalina nawet w obliczu tortur czekistów.

Fajna powieść z ciekawym tłem historycznym i nie takimi fikcyjnymi wydarzeniami jak by się początkowo wydawało.
Książkę czyta się dobrze. Montefiore przedstawia bardzo plastycznie opisy ludzi, przedmiotów, miejsc. Zapach luksusu, mroźnego północnego powietrza, zaduch kazamatów i końskiego łajna. Opisy Sankt Petersburga, rosyjskiej prowincji są jak z malowideł impresjonistów. Miasto piękne i kolorowe, a jednocześnie szare w dzielnicach przemysłowych i robotniczych zaułkach, piękne stroje i samochody przed pałacami, a zaraz potem opis jakiegoś rewolucjonisty w walonkach śpieszącego na konspiracyjne spotkanie w dusznej knajpie. Kilka wyrazistych zupełnie różnych postaci, których losy co pewien czas się splatają. Łapczywe kosztowanie życia i wieczna niepewność czy jutro po mnie nie przyjdą...

Trzecia część książki to już czasy pierestrojki. Ludzie radzieccy albo pozostają ludźmi radzieckimi albo starają się wszelkimi możliwymi sposobami skorzystać na zmianach politycznych i ekonomicznych. Jest i siermiężnie i ocieka ostentacyjnym bogactwem. Jak zawsze wtedy gdy jedno pokolenie próbuje nadrobić stracony czas rodziców i dziadków. Zakończenie książki może wydawać się zbyt mocno udziwnione, nieprawdziwe. A mimo to pozostaje wrażenie, że życie jednak pisze takie scenariusze.

Nastolatka z bardzo bogatego, tzw. dobrego domu dla której najbliżsi nie mają czasu, nawiązuje kontakt ze złym środowiskiem, które ją fascynuje do tego stopnia, że zastępuje rodzinę i powoli przejmuje nad nią kontrolę.
Historia i scenariusz jakich wiele. I jeszcze ten tytuł jak z romansidła... Gdyby ktoś w ten sposób opisał tę książkę to bym po nią nie sięgnął :)

Zwabiło...