Pierwsza książka Virginii Cleo Andrews, którą przeczytałam. Kiedy ją skończyłam, stwierdziłam, że jest bardzo dobra, ale nie najlepsza i nie napisałam recenzji. Jednak ciągle mam tą książkę w głowie i ubolewam nad tym, że następne tomy to dla mnie bliżej nieokreślona przyszłość. Dlatego stwierdziłam, że jestem winna ,,Ruby" recenzję.

Ruby Landry to utalentowana plastycznie nastolatka, która jest wychowywana przez dziadków na rozlewiskach Luizjany. Mimo, że jej rodzina jest biedna i lekceważona, Ruby czuje się szczęśliwa. Jej najlepszym przyjacielem jest sąsiad Paul, z którym zaczyna łączyć ją coś więcej niż przyjaźń. Jednak wówczas babcia odkrywa przed Ruby straszną tajemnicę - Paul to jej przyrodni brat, a biologiczny ojciec dziewczyny mieszka w Nowym Orleanie z żoną i siostrą bliźniaczką Ruby, która została sprzedana po urodzeniu przez dziadka. Po śmierci babki Ruby, uciekając przed uczuciem do Paula i okrutnym dziadkiem, wyjeżdża do Nowego Orleanu, gdzie zamieszkuje z ojcem. Musi dostosować się do nowych warunków i udawać porwaną w dzieciństwie odnalezioną siostrę swojej bliźniaczki Giselle. Spotyka też Beau, który powoli zajmuje w jej sercu miejsce Paula.

Co mnie urzeka w twórczości V.C. Andrews? Styl. Sposób w jaki ona pisze, tworzy atmosferę, opowiada historię jest dla mnie jedyny i niepowtarzalny. W jej książkach jest wiele zła i chorych, patologicznych sytuacji, często się denerwuję, a jednak czytam, i to czytam z ogromną przyjemnością.

Ruby to postać idealna - piękna, pociągająca, utalentowana, mądra, grzeczna. Nawet kiedy robi coś złego lubi głupiego, ma czyste intencje i jest całkowicie niewinna. Ideały bywają wkurzające, prawda? Cóż, chwilami idealizowanie Ruby trochę mi przeszkadzało, ale nie da się ukryć, że dziewczyna jest sympatyczna i można ją polubić. Najbardziej irytowała mnie jej naiwność i to, że pozwalała sobą manipulować, wydawało się, że odmówienie komukolwiek czegokolwiek sprawia jej tak wielki ból, że gotowa jest nawet dać się wpędzić w tarapaty.

W opozycji jest jej zepsuta, leniwa i arogancka siostra Giselle oraz surowa, dumna i manipulująca mężem macocha. Nie da się ukryć, że ,,Ruby" to taka bajka dla dorosłych, gdzie mamy pięknego Kopciuszka, księcia z bajki(nawet dwóch), dobrą wróżkę(babcię) i bezwzględne czarne charaktery. Niektóre sytuacje są lekko przerysowane, ale jeśli przymkniemy oko na kazirodztwo, baśniowość i różne schematy możemy z czystym sumieniem cieszyć się lekturą wciągającej powieści z mnóstwem zwrotów akcji i rodzinnych tajemnic.

Z dwóch adoratorów Ruby Paul jest szlachetny, delikatny, bezgranicznie oddany głównej bohaterce, no i przystojny. Beau jest równie przystojny, ale niecierpliwy, szalony, wybuchowy i czasem próżny. A jednak jestem za nim, bo przykro mi, ale nie widzę nic pięknego i romantycznego w kazirodztwie. Oprócz tego Paul mnie wkurza, bo uparł się na Ruby, choć wiedział, że są przyrodnim rodzeństwem, nękał ją swoją miłością i nie pozwalał sobie na nowo ułożyć życia. Zatem wolę już nieidealnego Beau. Reszta postaci ma swoje charaktery, które nie są zbyt oryginalne, ale nie są też płaskie. Ojciec jest słaby i przygnieciony przeszłością, dziadek to typowy wiejski pijaczyna, a babcia jest oazą spokoju i cierpliwości.

,,Ruby" polecam tym, którzy lubią tajemnice, nagłe zwroty akcji i... fanom Virginii Andrews. Myślę, że każdy wielbiciel tej pisarki przymknie oko na wady jej prozy i z przyjemnością przeczyta ,,Ruby".

,,Losu jednak nie da się odmienić. Łatwiej chyba powstrzymać przypływ."

Pierwsza książka Virginii Cleo Andrews, którą przeczytałam. Kiedy ją skończyłam, stwierdziłam, że jest bardzo dobra, ale nie najlepsza i nie napisałam recenzji. Jednak ciągle mam tą książkę w głowie i ubolewam nad tym, że następne tomy to dla mnie bliżej nieokreślona przyszłość. Dlatego stwierdziłam, że jestem winna ,,Ruby" recenzję.

Ruby Landry to utalentowana plastycznie...