Jedną z cech księgi umarłych jest niezwykłość – zrytualizowanie języka, przesyconego formułami, nawiązaniami do mitów (często nieznanych nawet samym denatom), wyliczanie miejsc i imion, położenie nacisku na tajemnice obrzędów. Historie pierwotnego jaja z wzgórza w Hermopolis czy Wielkiego Gęgacza (sic!) nawiązują do hermetycznych kręgów wtajemniczenia, dawnych kultów itp. Co więcej wszystko wskazuje na to, że nawet dla skrybów język klasyczny którego używali, przepisując księgi sarkofagów (z czasów średniego państwa) był językiem słabo zrozumiałym, martwym, a więc i poniekąd mistycznym i „nie z tego świata”. Wszystko to wiąże magię eschatologiczną Egipcjan z późniejszymi gnozą i kabałą, a w konsekwencji z współczesnymi rytami ezoterycznymi.

Książka wydawnictwa PIW jest bardzo ładnie wydana: gruba okładka, przejrzysty układ treści. Ilość miejsca przypadającego na przypisy nie przytłacza czytelnika. Same przypisy świetnie spełniają rolę dodatkowej informacji. Lekturę okraszają zarówno ładne zdjęcia jak i graficzne opracowania niektórych dzieł antycznych. Jednymi z ładniejszych są fotografie z grobowca Sennedżema, na których została przedstawiona cała procedura pogrzebu i etapy drogi duszy ba. Kto jednak myśli, że łatwo przejdzie przez meandry zaklęć, może się delikatnie przejechać – Iliada, czy Odyseja, nawet w dziewiętnastowiecznych przekładach mają się w porównaniu z mantrami księgi umarłych jak sensacyjna proza Grishama przyrównana do filozoficznych wynurzeń Joyce’a. Jak Zizek do Sartre’a. I nie chodzi mi tu o jakość tekstu czy głębie przekazu, co raczej o takie wskaźniki jak „łatwo-czytliwość” i „wciągalność”.
Tekst Barwika spełnia wszelkie warunki naukowości, a jednocześnie jest napisany w przystępny sposób, przekłady ksiąg niewątpliwie oddają walory oryginału, nie jest to jednak lektura łatwa i przyjemna (no chyba, że jesteś egiptologicznym geekiem). To, co mnie osobiście najbardziej uderzyło po lekturze dzieła, to zdanie sobie sprawy jak mało dotąd wiedziałem o bogatej rzeczywistości starożytnych Egipcjan, która rodziła się i rozkwitała wraz ze śmiercią człowieka.

O trudnościach w lekturze i niesamowitościach u starożytnych więcej:

http://librumlegens.wordpress.com/2014/08/20/miroslaw-barwik-ksiega-wychodzenia-za-dnia/

Jedną z cech księgi umarłych jest niezwykłość – zrytualizowanie języka, przesyconego formułami, nawiązaniami do mitów (często nieznanych nawet samym denatom), wyliczanie miejsc i imion, położenie nacisku na tajemnice obrzędów. Historie pierwotnego jaja z wzgórza w Hermopolis czy Wielkiego Gęgacza (sic!) nawiązują do hermetycznych kręgów wtajemniczenia, dawnych kultów itp....