Kocham! Uwielbiam! Ubóstwiam! Chociaż muszę przyznać, że pod koniec napięcie moich nerwów sięgało zenitu. Po prostu modliłam się, żeby Gromyko nie przekreśliła całej serii jednym, niewłaściwym zakończeniem. I wiecie co? Jakiś Bóg Czytelników wysłuchał moich próśb i błagań! Nie dość, że NIE spartoliła, to jeszcze po mistrzowsku zamknęła ten najważniejszy wątek. Po prostu nie mogłam się oderwać!
Jeżeli chodzi o bohaterów, to nic się nie zmieniło - Wolha nadal W.Redna, Len... jak to Len (uwielbiam!). W podróży towarzyszył im też tajemniczy Rolar, który rozbawiał mnie do łez. Z każdą stroną niemal płakałam ze śmiechu dzięki jego tekstom. Do panteonu dołączyła również Orsana, mająca jeszcze więcej tajemnic niż jakikolwiek wampir. A koszarowe słownictwo samej najemniczki i jej ojca - no po prostu miodzio! Kiedy opowiadali, jak armia dzielnego rodziciela przedzierała się obok krakena to dosłownie spadłam z łóżka nie mogąc się opanować już nie śmiechu, a rechotu!
Biję brawo pani Gromyko, za te wszystkie chwile spędzone w jej świecie. Mam nadzieję, że do takiej Dogewy (i krain pobocznych) jeszcze kiedyś wrócę.

Polecam wszystkim tę książkę, zwłaszcza w zły dzień, bo potrafi rozjaśnić nawet najciemniejszą godzinę :)

Kocham! Uwielbiam! Ubóstwiam! Chociaż muszę przyznać, że pod koniec napięcie moich nerwów sięgało zenitu. Po prostu modliłam się, żeby Gromyko nie przekreśliła całej serii jednym, niewłaściwym zakończeniem. I wiecie co? Jakiś Bóg Czytelników wysłuchał moich próśb i błagań! Nie dość, że NIE spartoliła, to jeszcze po mistrzowsku zamknęła ten najważniejszy wątek. Po prostu nie...