Czytało mi się lekko i przyjemnie. Tak jak przy poprzednim tomie i tu miałam wrażenie dystansu narratora - w tym cyklu najważniejsza jest opowieść sama w sobie. Przedstawiona jest historia wszechświata, a de facto ludzkości, i to prawidłowości rządzące losem ludzkim są pierwszoplanowym bohaterem tych powieści. Bohaterowie cieleśni są tylko narzędziem ukazującym nieuchronność pewnych zdarzeń, a kiedy już posłużą swojemu celowi, są bez sentymentu porzucani, akcja natomiast koncentruje się wokół innych postaci, bardziej użytecznych dla kolejnego etapu historii. Autora nie interesują jednostki, nie znajdziemy tu głównego bohatera, którego moglibyśmy polubić, a który poprowadzi nas przez swój świat, by na końcu wygrać w spektakularnej potyczce a agentem zła. Co więcej, często powtarzana jest myśl przyświecająca całemu cyklowi: dla ludzkości w wymiarze globalnym losy jednostki nie mają znaczenia. Niezależnie od tego, co każdy z nas będzie robić ze swoim życiem, my jako cywilizacja wszyscy nieuchronnie zmierzamy w tym samym kierunku, a procesu tego nie da się zatrzymać, można go jedynie przyspieszyć bądź opóźnić. Pesymistycznie? Optymistycznie? Każdy czytelnik musi sam ocenić - w sadze nie ma podsuniętych gotowych odpowiedzi. Jest to historia relacjonowana z chłodem i spokojem oddalonego w czasie i przestrzeni naukowca, biorącego pod lupę projekt "ludzkość".

Czytało mi się lekko i przyjemnie. Tak jak przy poprzednim tomie i tu miałam wrażenie dystansu narratora - w tym cyklu najważniejsza jest opowieść sama w sobie. Przedstawiona jest historia wszechświata, a de facto ludzkości, i to prawidłowości rządzące losem ludzkim są pierwszoplanowym bohaterem tych powieści. Bohaterowie cieleśni są tylko narzędziem ukazującym...