Czytając tę książkę nie można się pozbyć wrażenia, że wszystkie nieszczęścia świata spadły na tę rodzinę.
Ta książka to opowieść o konsekwencjach kazirodczej miłości skazanej na potępienie. Jakakolwiek piękna by ona nie była, jest niewłaściwa i nie pozostaje bez wpływu na innych członków rodziny. W tym wielkim i luksusowym domu nikt tak naprawdę nie jest szczęśliwy, nie ma właściwych relacji rodzinnych i miłości, która przetrwałaby przeciwności losu. Każdy członek rodziny nosi jej piętno. Wypadki i problemy nie opuszczają tej rodziny jakby musieli płacić daninę za krótkie chwile szczęścia w swoim życiu.
Cała opowieść chwilami przypomina "Modę na sukces, gdzie w ramach rodziny, jej członkowie wymieniają się partnerami.
Nie brakuje jednak tej książce emocji. Główna bohaterka stara się scalić swoich bliskich w kochającą się i szanującą nawzajem rodzinę, ale skutek jest marny. Ciągle czuje się wiszącą w powietrzu katastrofę.
Do połowy czytało się całkiem dobrze, ale potem historia stawała się absurdalna.
Wiesz, że ktoś krzywdzi Twoich bliskich i mimo to nic z tym nie robisz, nie starasz się temu zaradzić. Ta bezradność była obezwładniająca.
Główni bohaterowie reprezentują sobą taki wachlarz dziwnych zachowań, że stanowią chyba dobry materiał dla psychologów. Zupełnie nie panują nad własnymi emocjami, brak konsekwencji w ich zachowaniach.
Kolejna część sagi i to stanowiło dla mnie główny motyw do jej przeczytania.
Podsumowując, czwarta część serii rozpoczętej przez fantastyczne „Kwiaty na poddaszu” jest zdecydowanie lepsza od swoich dwóch poprzedniczek, jednak do genialnego pierwszego tomu bardzo daleko.

Czytając tę książkę nie można się pozbyć wrażenia, że wszystkie nieszczęścia świata spadły na tę rodzinę.
Ta książka to opowieść o konsekwencjach kazirodczej miłości skazanej na potępienie. Jakakolwiek piękna by ona nie była, jest niewłaściwa i nie pozostaje bez wpływu na innych członków rodziny. W tym wielkim i luksusowym domu nikt tak naprawdę nie jest szczęśliwy, nie...