Kiedy zaczynałam lekturę miałam świadomość, że współczesna Szwecja odbiega od ukształtowanych w latach 80-tych legendarnych wyobrażeń o socjalnym eldorado. Jednak to, co wyłoniło się z reportaży Zaremby, przerosło moje przypuszczenia. Cały czas zastanawiałam się gdzie leży ta granica, od której absurd przeradza się w horror. Jakie mechanizmy doprowadziły do tego, że takie instytucje jak wymiar sprawiedliwości, służba zdrowia, opieka społeczna, wszechwładne związki zawodowe itp. stały się swoim zaprzeczeniem. Zaremba próbował nie tylko dokonać opisu patologii, ale także dociec jej genezy.
Warto sięgnąć po te reportaże, gdyż tylko pozornie dotyczą one wyłącznie Szwecji. Rozdział "Polski hydraulik" doskonale opisuje procesy zachodzące w całej Unii Europejskiej, a rozdział poświęcony interwencji ONZ w Kosowie pokazuje, że nigdy nie jest tak, że konsekwencje konfliktów można ograniczyć do ściśle określonego terytorium i że gangrena toczy również instytucje o charakterze ponadnarodowym.
Ponadto, kiedy czytałam o "przerośniętej administracji z mglistym pojęciem o lecznictwie, za to z tym liczniejszymi pomysłami na to, jak trzeba tym kierować", o zatrudnianiu na stanowiskach nie ze względu na fachowość, lecz przynależność partyjną, o mnożeniu stanowisk w związku z koniecznością zatrudniania kolegów partyjnych, o wyższości absurdalnych przepisów nad zdrowym rozsądkiem itd., zdałam sobie sprawę,że te same procesy toczą się i w Polsce. Pytaniem pozostaje, czy zdołamy na czas wyhamować. Tym bardziej,że jak stwierdził Zaremba:"To nie pomyłki korumpują. To próby ich ukrycia".

Kiedy zaczynałam lekturę miałam świadomość, że współczesna Szwecja odbiega od ukształtowanych w latach 80-tych legendarnych wyobrażeń o socjalnym eldorado. Jednak to, co wyłoniło się z reportaży Zaremby, przerosło moje przypuszczenia. Cały czas zastanawiałam się gdzie leży ta granica, od której absurd przeradza się w horror. Jakie mechanizmy doprowadziły do tego, że takie...