Już dawno nie czytałam tak przygnębiającej książki.
Katarzyna Nowak na przykładzie Kasiki Mowki pokazuje przerysowany obraz wychowywania dziecka pod "Kloszem". Kasika (Imię dziewczynka wymyśliła sobie sama, bo nikt inny tak się nie nazywa) jest życiową kaleką. Mimo iż wybitnie inteligentna (maturę zdała w wieku 10 lat) nie potrafi się umyć, ubrać, zawiązać sznurowadeł. Babcia, która chciała uchronić wnuczkę przed złym światem, zrobiła jej wielką krzywdę chowając w hermetycznym i zamkniętym świecie. Dziewczynka wyrasta na osobę o bardzo zepsutym charakterem, i chociaż kocha opiekunkę i wie, że nie będzie mogła bez niej żyć, rani ją i wykorzystuje. Nie rozróżnia dobra i zła, szczególnie we własnym zachowaniu. Jednak w końcu babcia umiera i Kasika zostaje na świecie sama...

Bardzo byłam ciekawa Katarzyny Nowak, która jest córka jednej z moich ulubionych pisarek - Doroty Terakowskiej.
Książka chociaż krótka, wg. mnie napisana znakomicie. Ukazuje w prosty sposób jak dobre chęci i troska mogą przekształcić się w nadopiekuńczość, która z kolei doprowadza do tworzenia osób zarozumiałych i uważających się za pępek świata. Mimo iż obraz przerysowany, znakomicie ukazuje jak "toksyczna miłość" i chęć ochrony może spowodować w drugiej osobie bunt i chęć dążenia do wolności.

Już dawno nie czytałam tak przygnębiającej książki.
Katarzyna Nowak na przykładzie Kasiki Mowki pokazuje przerysowany obraz wychowywania dziecka pod "Kloszem". Kasika (Imię dziewczynka wymyśliła sobie sama, bo nikt inny tak się nie nazywa) jest życiową kaleką. Mimo iż wybitnie inteligentna (maturę zdała w wieku 10 lat) nie potrafi się umyć, ubrać, zawiązać sznurowadeł....