Autor snuje pesymistyczną opowieść dotyczącą rzeczywistości w perspektywie kilkudziesięciu lat, starając się uwzględnić negatywne tendencje dotyczące stylu ludzkiego życia, które pojawiły się wraz z rozwojem kapitalizmu i ery cyfryzacji. Człowiek z przyszłości jest osobą areligijną (religijność nie jest w modzie), aspołeczną, zagubioną, o nietrwałej tożsamości i nade wszystko - samotną. Wszelkie wzorce ulegają zatraceniu, nie ma nic godnego podziwu i wyższego poświęcenia, a życie ludzkie ma wymiar czysto materialistyczny i hedonistyczny, łącznie z własną śmiercią, którą można zaplanować wedle woli. Nie jest to lekka książka, niejednokrotnie przygnębiająca i budząca sprzeciw swoją czarnowizyjnością. Nie da się także ukryć, iż piętnuje młode pokolenie dorastające obecnie,z czym trudno mi się zgodzić, ponieważ to pokolenie reprezentuję i uważam, że ludzie zawsze są, byli i będą tacy sami - zmieniają się jedynie perspektywa historyczna i narzędzia realizacji ich celów i pobudek.

Miałam natomiast przyjemność uczęszczać na zajęcia z języka polskiego do p. profesora Kowalewskiego w czasach liceum i doceniam wiedzę, kunszt i zaangażowanie profesora w pracę literacką i w moim mniemaniu warto poświęcić chwilę na zadumę nad tym dokąd współczesny świat zmierza.

Autor snuje pesymistyczną opowieść dotyczącą rzeczywistości w perspektywie kilkudziesięciu lat, starając się uwzględnić negatywne tendencje dotyczące stylu ludzkiego życia, które pojawiły się wraz z rozwojem kapitalizmu i ery cyfryzacji. Człowiek z przyszłości jest osobą areligijną (religijność nie jest w modzie), aspołeczną, zagubioną, o nietrwałej tożsamości i nade...