Jeżeli ktoś spodziewa się podobnej "jazdy" jaką zafundował nam Thompson w Fear and Loathing in Las Vegas na pewno będzie w pewien sposób zawiedziony.

Nasz bohater jest dziennikarzem bez polotu, nie może odnaleźć się w miejscu do którego trafił; nie może zresztą odnaleźć się w żadnym miejscu, bo nigdzie nie poczuje się prawdziwie szczęśliwy. Zazwyczaj bywa więc w złym miejscu o złym czasie, trafiając między burdy i konflikty. W gruncie rzeczy ponieważ wszystko traktuje bez większej pasji i zaangażowania, toteż przez cały czas sączy rum, to w barze, to na plaży, to w samochodzie, to w pracy... i sącząc ten rum nadal nie dochodzi do żadnych konstruktywnych wniosków. Wszystko dzieje się bezsensownie - chociaż przecież można wykazać sens jego istnienia i zajęć - tak samo jak bezsensownie toczą się życia jego kolegów, tak samo jak nasze życia. I kiedy w końcu sytuacja przymusi naszego bohatera do zmiany swojego miejsca zamieszkania, jestem pewna, że nie będzie się tam działo nic ponadto, czego dowiedzieliśmy się już na kartach tej książki.

"Cóż - powiedział - Na Boga, mam nadzieję, że nie dożyję czterdziestki. Nie wiedziałbym, co ze sobą zrobić."

Jeżeli ktoś spodziewa się podobnej "jazdy" jaką zafundował nam Thompson w Fear and Loathing in Las Vegas na pewno będzie w pewien sposób zawiedziony.

Nasz bohater jest dziennikarzem bez polotu, nie może odnaleźć się w miejscu do którego trafił; nie może zresztą odnaleźć się w żadnym miejscu, bo nigdzie nie poczuje się prawdziwie szczęśliwy. Zazwyczaj bywa więc w złym...